تمرین ویبریشن به عنوان یک روش تمرینی پیشنهاد می شود که پاسخ هایی مشابه با تمرین مقاومتی دارد. اطلاعات محدودی از تاثیر پارامترهای متفاوت تمرین ویبریشن روی هورمون های رشد و igf-1 وجود دارد. هدف از این تحقیق مقایسه دامنه های متفاوت تمرین ویبریشن بر غلظت هورمون های رشد و igf-1 است. مواد و روش ها: 36 پسر سالم غیر ورزشکار به طور تصادفی به 3 گروه کنترل، تمرین ویبریشن با دامنه بالا و دامنه پایین تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت 6 هفته با دامنه 2mm در گروه دامنه پایین و 4mm در گروه دامنه بالا با فرکانس 25hz که به طور پیش رونده در هر هفته 5hz افزایش می یافت در 3 نوبت و دو تکرار در زمان های 30 تا 60 ثانیه 3 جلسه در هفته در 3 وضعیت تمرین ویبریشن را انجام دادند. 24 ساعت قبل از اجرای آزمون غلظت سرم هورمون های رشد و igf-1 و میزان توان بی هوازی و پرش عمودی عضله چهارسر ران آزمودنی ها ثبت شد و 24 ساعت پس از انجام تمرینات مجدداً آزمون ها تکرار شد. یافته ها: در مقایسه دامنه بالا و پایین تمرین ویبریشن بر تغییرات غلظت سرم هورمون رشد و igf-1 پس از 6 هفته تمرین تفاوت معنی داری مشاهده نشد. در مقایسه دامنه بالا و پایین تمرین ویبریشن بر تغییرات پرش عمودی و توان بی هوازی پس از 6 هفته تمرین تفاوت معنی داری مشاهده نشد اما در گروه دامنه بالا در مقایسه پیش آزمون و پس آزمون تغییرات پرش عمودی معنا دار بود. نتیجه گیری: افزایش نیروی جاذبه اعمال شده به عضلات با دامنه بالا و پایین ویبریشن جهت تاثیر بر محور هیپوفیز-هیپوتالاموس و تغییرات هورمون رشد و igf-1 کافی نبود، اما این تغییرات جهت تاثیر بر میزان پرش عمودی و توان بی هوازی عضله چهار سر که احتمالاً در اثر سازگاری عصبی-عضلانی حاصل شده است مناسب می باشد. لغات کلیدی: دامنه – هورمون – تمرین ویبریشن.