نام پژوهشگر: سیدعلی رجایی

بررسی رادیوگرافیک تاثیر تزریق platelet-rich plasma در مفصل گیجگاهی فکی خرگوش متعاقب ایجاد استئوآرتریت
پایان نامه وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی مشهد - دانشکده دندانپزشکی 1392
  سیدعلی رجایی   اعظم السادات مدنی

چکیده مقدمه: استئوآرتریت یکی از شایعترین بیماری هایی است که tempero mandibular joint (tmj) را تحت تاثیر قرار می دهد. امروزه استفاده از(platelet-rich plasma) prp در درمان استئوآرتروز های مفاصل بدن مانند زانو مطرح شده است. اما تاکنون مطالعه ای که به بررسی اثر این ماده در استئوآرتروز های tmj پرداخته باشد وجود ندارد. در تحقیق حاضر هدف آن است تا به کمک روش جدید تزریق prp در مفصل به بهبود مشکلات ناشی از استئوآرتریت در tmj یک مدل حیوانی پرداخته شود. مواد و روش: در مطالعه حاضر از 64 خرگوش سفید نر نیوزیلندی سالم با میانگین وزن 3 کیلوگرم استفاده شد. به منظور بررسی کارایی محلول سدیم یدو استات در ایجاد استئوآرتریت، در4 خرگوش مطالعه پایلت صورت گرفت. سپس در 60 خرگوش باقی مانده، ابتدا از ناحیه tmj هر دو سمت در حالت دهان بسته cbct تهیه شد. سپس در کندیل هر دو سمت cc 3 محلول سدیم یدواستات تزریق شد و پس از 4 هفته مجدداً از نظر رادیوگرافیک بررسی شدند تا از ایجاد استئوآرتریت اطمینان حاصل شود . سپس در tmj یک سمت خرگوش ها به صورت تصادفی یکی از مداخله های زیر صورت گرفت: (1) تزریق cc1 هیالورونات سدیم ؛ (2) تزریق cc 1 بتامتازون؛ (3) تزریق cc 1 از prp. در سمت دیگر هیچگونه مداخله ای صورت نگرفت. پس از 24 هفته در هر گروه ازخرگوشها مجدد تغییرات رادیوگرافیک در tmj با استفاده از cbct بررسی شد. به منظور بررسی رادیوگرافیک مفصل ها، سه سطح مدیال، لترال و فوقانی بر اساس مشاهده یکی از موارد دانسیته استخوانی نرمال،کاهش دانسیته استخوانی، اروژن استخوانی و تخریب کامل ناحیه استخوانی به ترتیب نمره 0 الی 3 داده شد. در نهایت امتیاز هر مفصل جمع شد و با استفاده از آزمونهای آماریsigned rank wilcoxonو kruskal-wallis در نرم افزار spss نسخه 5/11 با ضریب اطمینان 95% آنالیز شدند. نتایج: در مطالعه حاضر از 60 خرگوش وارد شده به مطالعه 13 خرگوش از مطالعه حذف شدند. در بررسی اختلاف موجود در بین امتیاز رادیوگرافیک سمت مطالعه و کنترل در هر سه نوع مداخله امتیاز کسب شده در سمت مطالعه به صورت معناداری کمتر بود (p-value < 0.05). هیچگونه تفاوت معناداری میان سه گروه در مقایسه امتیاز سمت کنترل وجود نداشت (p-value > 0.05). همچنین امتیاز بدست آمده در سمت مطالعه هر سه نوع مداخله نیز تفاوت معناداری نداشتند(p-value > 0.05). نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل از مطالعه حاضر، استفاده از prp در درمان استئوآرتریت در مدل حیوانی کارایی مشابهی با بتامتازون و اسید هیالورونیک داشت. کلمات کلیدی: استئوآرتریت، خرگوش نیوزیلندی، cbct، بتامتازون، اسید هیالورونیک، prp