پس از آنکه جامع? ملل در جلوگیری از بروز جنگِ بین الملل دوم ناکام ماند ، جامع? جهانی با پذیرفتن اصل ممنوعیتِ توسل به زور در روابط بین الملل و در راستای برقراری صلح و امنیت بین المللی این بار طرحی نو درانداخته و سازمان ملل متحد را تشکیل میدهند . اعضای این سازمان با تصویب منشور ملل متحد و بر اساس بند 1 از ماد? 24 آن ، مسئولیت حراست از صلح و امنیت بین المللی را به شورای امنیت واگذار نموده و برطبق مواد 39 و 41 از فصل هفتم ، شورا موظف می شود تا در صورت احراز هرگونه تهدید علیه صلح ، نقض صلح و یا عمل تجاوز ، بنابر تشخیص ، اقداماتی را اتخاذ نماید که مستلزم بکارگیری قوای نظامی نباشد ؛ این اقدامات که از آنها به عنوان" تحریم " های بین المللی شورای امنیت یاد می شود می توانند شامل متوقف ساختن تمام یا بخشی از روابط اقتصادی ، ارتباطات و قطع روابط سیاسی باشند . این تحریم ها با هدف حفظ صلح و برقراری امنیت با داعی? حمایت از حقوق بشر پس از پایان جنگ سرد ، به طور گسترده ای از سوی این شورا بر علیه کشورهای مختلف اِعمال شده است که شورای امنیت با عدم توجه به نقض برخی از قواعد حقوق بین الملل و همچنین حقوق بشر و حقوق بشردوستانه در قطعنامه های تحریمی خود ، باعث تزلزل در جایگاه و مشروعیت حقوقی این اقدامات بوده است . تحقیق پیش رو با شیو? توصیفی تحلیلی و مبتنی بر منابع کتابخانه ای و اینترنتی ، به بررسی سابق? تاریخی تحریم و تبلور آن در فصل هفتم منشور ملل متحد و همچنین به بررسی تحریم های اعمال شده در عرص? بین المللی و تقابل آنها با تعهدات حقوق بشری کشورها و در نهایت به عملکرد شورای امنیت در این زمینه پرداخته است . با تکیه بر این مستندات ، در پاسخ به این سئوال که آیا اساساً تحریم های بین المللی موفق ارزیابی می شوند یا خیر ، می توان گفت که این تحریم ها همواره و تحت هر شرایطی وسیله ای کارآمد نبوده است و در مقام قیاس با اقدامات مسلحانه ، شاید گزینه ای با عوارض کمتر نیز محسوب نشوند .