رویکردهای متن محور در بررسی متن ادبی در قرن بیستم تحت تأثیر دیدگاه های مبتنی بر زبان شناسی شکل گرفتند. در این میان زبانشناسان روس و مکتب فرمالیسم روسی در تحوّل نقد ادبی قرن بیستم سهم به سزایی داشتند. آن ها در تحلیل متن ادبی معتقد بودند که :تمام چیزهای ارزشمند یک اثر در خودش نهفته است و عواملی مانند ظرف تاریخی ، ساخت اثر یا هدف از آن و زندگی شاعر، در درجات بعدی اهمّیّت قرار دارد. فرمالیسم در ادبیّات ملل گوناگون به خصوص ادبیّات روسی با ظهور بزرگانی چون یاکوبسن ، شکلو فسکی و... جلوه گر است و در ادبیّات عرب وامدار تلاش های لفظ محور بزرگانی چون جاحظ ، قدامه بن جعفر وعبد القاهر جرجانی و... است و نشانه های آن در ادبیّات معاصر عرب در آثا ر بزرگانی چون امین نخله ، صلاح عبدالصّبور و... قابل مشاهده است. ایلیا ابوماضی نیز، از جمله شاعرانی است که به ارتباط بین لفظ و معنا اهمّیّت می دهد. این پژوهش برآن است بر طبق نظریّه ی فرمالیست ها به بررسی اشعار ـ این شاعر نامدار ـ از دو جنبه ی: موسیقایی و زبان شناسی ـ که سهم عمده ای را در فرایند برجسته سازی بر عهده دارد ـ بپردازد و نشان دهد که شاعر با استفاده از عوامل موسیقایی چون موسیقی بیرونی، موسیقی درونی، موسیقی کناری، موسیقی معنوی و عوامل زبان شناسی چون استعاره (از نوع تشخیص و تجسیم)، تشبیه، نماد، مبالغه، متناقض نما خواننده را با زبان تازه ای روبه رو ساخته و حسّ تازگی و طراوت و غرابت را در ذهنش بیدار ساخته است تا مخاطب بتواند با کنار زدن لایه های ظاهری و کشف مناسبات و روابط درونی اجزای شعر، به مقصود شاعر ـ که نگاه خوشبینانه نسبت به مسائل هستی است ـ پی ببرد و از این کشف خود احساس لذّت کند.