چکیده آرمانشهر، مدینه ی فاضله، یا اتوپیا، انگاره ی تأسیس جامعه ای است آرمانی،که همه چیز در آن در بهترین حالت قراردارد. این اندیشه،که از آغاز هبوط بشر وجود داشته، در تاریخ اندیشه شرق و غرب قابل بررسی است، و برترین نمونه ی آن را، از میان آموزه های اسلامی و نهج البلاغه می توان جست. در جهانی که پیوسته به سوی محو ارزشها و مسخ هنجارها می رود، جست و جوی راهی به سوی جهانی بهتر، و تلاش برای تحقق بخشی به آن، امری است بایسته. از آنجا که طرح های اندیشمندان شرق و غرب، به دلیل وجود کاستی های حاصل از نگرش محدود بشر، چندان تحقق پذیر نیستند، و برخی نیز در مسیر اجرا، با شکست روبرو شده اند، یافتن الگویی بی نقصان، تنها از میان آموزه های الهی و اسلامی امکانپذیر است؛ هم از این روی این پژوهش به جست وجوی الگوی جامعه ی آرمانی از میان نهج البلاغه پرداخته است. الگوی آرمانشهری علوی، برپایه ی شاخص هایی چون حکومت، اقتصاد، طبقات اجتماعی، دین، و برخی مولفه های دیگر ترسیم شده، و هریک از آن ها را مورد بررسی قرارداده است. در پایان نیز، به اندیشه ی ضدآرمانشهری و برخی نمونه های آن، ونیز دیدگاه نهج البلاغه در این خصوص، اشاره شده است. کلیدواژه ها: آرمانشهر، نهج البلاغه، اندیشه ی آرمانشهری، آرمانشهر علوی