حضور درخت در جهان هستی قدمتی بیش از انسان دارد ،اززمانهای گذشته مردم اعتقاد داشته اند که درخت یک موجود زنده است شاید به همین خاطر در نزد آنها مقدس به شمار می آمد ودست مایه مضمون آفرینی قرار می گرفت ، البته این قداست در نزد تمام اقوام به چشم می خورد ،با این تفاوت که هر قومی درختی را مقدس می دانستند ،مثلا درختی چون نخل برای مردمان مصر ،بین النهرین وشبه جزیره عربستان ویا درختی چون زیتون برای مردمان حاشیه دریای مدیترانه مقدس هستند . ایرانیان از هزار سال پیش برای درختان احترام خاصی قائل بوده اندودر فرهنگ وباورآنها درخت نماد بهشتی داشته است به همین دلیل در شعر شعرای پارسی گو، اسامی ،نمادها ،ومصادیق فراوانی از درختان را مشاهده می کنیم . در این پژوهش سعی شده است که به بررسی ویژگیهای بارز گیاهشناسی درختانی چون سرو،چنار ،انار،نخل وگز بپردازیم تانمادها ومصادیق آنها را با الهام گیری از شعرای کلاسیک فارسی بررسی کنیم. این متن به زوایای گوناگون بهره گیری از ویژگیهای گیاهشناسی و ظاهری درختان در مهمترین متون منظوم فارسی پرداخته و ظرافت ها و ژرف نگری شاعران را در استفاده از این ویژگیها به تصویر کشیده است.