کیفیت محیط زیست به طور گسترده منبعی برای دستیابی و حفظ تعادل محیط زیست انسان ها است. موضوع کیفیت محیط زیست به طور منظم در بحث رفاه مردم و سیاست عمومی دولت ها مطرح می شود، اما عامل اغلب نادیده گرفته شده، مشارکت افراد در جهت حفظ و بهبود کیفیت محیط زیست می باشد. توانایی افراد در گردهم آمدن در یک محیط محلی برای شناسایی مسائل، توسعه منافع مشترک و عمل جمعی جهت ارتقاء و بهبود کیفیت محیط زیست می تواند از دیدگاه سرمایه اجتماعی قابل درک باشد. سرمایه اجتماعی نشان دهنده منابع اجتماعی مانند اعتماد، منابع اطلاعاتی و هنجارهای اجتماعی جاسازی شده در شبکه های اجتماعی است که ارزش های مشترک محیط زیستی را ترویج داده و اقدامات حامی محیط زیست را تسهیل می کند. با توجه به نقش و اهمیت سرمایه اجتماعی و آگاهی های مردم در مورد آثار محیطی فعالیت های بشر در مقابله با مشکلات محیط-زیستی، هدف این پژوهش پاسخگویی به این سوال است که آیا رابطه ای بین سرمایه اجتماعی و رفتارهای مسئولانه حامی محیط زیست وجود دارد؟ در این پژوهش ابتدا با استفاده از شاخص فوکویاما و روش های شاخص ترکیبی، سرمایه اجتماعی موجود در ایران محاسبه و سپس چگونگی اثرگذاری سرمایه اجتماعی بر محیط زیست، طی دوره 90-1363 مورد آزمون قرار گرفته است. طبق نتایج بدست آمده سرمایه اجتماعی دارای تاثیر مثبت و معناداری بر کیفیت محیط زیست می باشد و بین مولفه های سرمایه اجتماعی و سلامت محیط زیست، رابطه مستقیم و قوی وجود دارد.