پس از فراگیر شدن تئوری های نوین سرمایه گذاری توسط مارکویتز(1952،1957)، تمرکز دانشمندان از انتخاب یک سهام مناسب برای سرمایه گذاری به مدیریت پرتفوی معطوف شد. مدل های متنوعی جهت تشکیل پرتفوی ارائه شده است که عمده آنها بر اساس مدل کلاسیک و بر پایه محاسبه ریسک و بازده دارایی های موجود در پرتفوی محاسبه شده است. از سویی دیگر با گسترش منطق فازی در استفاده از مدل های ریاضی، کاربرد آن در سایر رشته ها و بخصوص در مسائل بهینه سازی تحت شرایط عدم اطمینان، افزاش یافت؛ برنامه ریزی فازی می تواند در مورد عدم اطمینان و یا ابهام مسائل با توجه به مفهوم فازی کمک شایانی به حل و تشریح این مسائل بپردازد که در مورد اخیر رابطه تنگاتنگی نیز در کاربرد مفهوم بازده و ریسک دارایی ها در سرمایه گذاری ها دارد. در این پایان نامه روش بهینه سازی پرتفوی در این زمینه بررسی شده است. به عنوان اولین مرحله با معرفی مدل پرتفوی فازی به ارائه روش تشکیل پرتفوی پرداخته شده است. در ادامه پس از مدلسازی به کمک روش های فرا ابتکاری معرفی شده، اقدام به بیان روش های حل مدل شده است و سپس جهت بررسی با شاخص های سرمایه گذاری و محدودیت های واقعی به گروه بندی جواب های حاصل از روش های فرا ابتکاری پرداخته ایم و در انتها نیز کارکرد های روش های استفاده شده را، بررسی کرده ایم. مدل مذکور برای 160 سهام شرکت های پذیرفته شده در بورس که دارای تاریخ معاملات در بازه 3 ساله هستند، ارائه شده است و برای حل آن از روش های الگوریتم ژنتیک کمک گرفته شده و در انتها نیز از شاخص های سرمایه گذاری مانند شارپ، ترینور و جنسن برای گروه بندی بهره گرفته ایم.