گفتمان شکلی از کاربرد زبان است. درگفتمان کاوی شعر، به بررسی ساختار اجتماعی و زبان شناختی شعر پرداخته می شود. در ساختار اجتماعی یک قصیده، به شرایط سیاسی و اجتماعی و..، همچنین مولد گفتمان؛ و در ساختار زبان شناختی به موسیقی، پردازش زبانی، تصویرگری و... توجه می شود. یکی از انواع ادبی که شرایط اجتماعی مشخّص منجر به پیدایش آن شده است، طنز می باشد. این سبک ادبی، رایج ترین فن ادبی و زبان انتقادی است که شاعران زمان آگاه از آن برای بازتاب تاثیرات ذهنی و روحی خود در عامه ی مردم استفاده می کنند؛ زیرا آن نیشخندی است به منظور برافکندن ریشه های فساد در جامعه و افراد. شاعران معاصرعرب ازجمله مصر و بحرین درسال 2011 با بینش و نگرش خاص خود به ریشه یا بی معضلات سیاسی و اجتماعی جهان خود پرداخته اند و آن را با زبان طنز تلخ در قصاید ی کوتاه و موزون به تصویر درآورده اند. آنها با انواع تکنیک ها و شگرد های ادبی تلاش می کنند پرده از واقعیات دردناک عرب بردارند. آنان با انواع بینامتنی، مفارقه ای بین عصر حاضر وعصرغائب ایجاد نموده اند تا شاید خوانندگان خود را به اندیشه وا دارند و راهی برای غفلت زدایی و بیدار ساختن آن ها باشد. شاعران هر دو سرزمین با توجه به موضوع، درو نمایه و مضمون شعر، موسیقی کلام خود را انتخاب کرده اند تا با آهنگ خاص و ویژه ی آن بتوانند به بهترین وجهه مقصود و مراد ذهنی خود را به خواننده القا کنند. می توان گفت که در صورت گری شعر آن ها سه ویژگی بارز ابتکارو و نوآوری ،تراکم و فشردگی و کنش احساسی نهفته است. دیگر ویژگی ها ی زبانی شاعران این دوره سرپیچی از صورت عادی زبان و شکستن نرم آن در سه سطح نوشتاری و زبانی و گویشی است. البته بسامد آن در شعر شاعران مصری بیشتر است. همچنین از دیگر ویژگی های شعری آنان استفاده ی فراوان از علایم نوشتاری و ساختار انشائی و نماد ها ی حیوانی است، البته با نمود بیشتر ی در سروده های بحرینی. شعر شاعران شیعه بحرینی از صراحت وتلخی بیشتری نسبت به شاعران مصری برخوردار است؛ زیرا شاعران مصری متمایل به ابهام و پیچیدگی هستند.