نظام مالیاتی موجود در ایران نتوانسته است از دیگر کارکردهای مالیات به عنوان یک ابزار تنظیم کننده ی بازار، بهره برداری کند. زمین، یکی از عوامل تولید است که می تواند از سوی دولت ها با هدف کنترل سوداگری، تخصیص بهینه منابع و کسب درآمد، موضوع اخذ مالیات واقع شود. در مطالعه حاضر با استفاده از رویکرد پویایی سیستم موضوع تأثیرات وضع مالیات بر زمین در اقتصاد ایران در یک دوره بلندمدت به عنوان یک سیاست مبتنی بر نظریه ی اقتصادی مدل-سازی و مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج حاصل از اجرای سناریو وضع 1% مالیات بر ارزش زمین، حذف تقاضای سودگرانه زمین، پایداری نسبی قیمت زمین پس از 5 سال و افزایش 2 برابری بهره وری زمین پس از 1 سال به همراه رشد 3 برابری زمین های ساختمانی در پایان دوره مطالعه می باشد. نتایج همچنین تأیید می نماید که با افزایش نرخ رشد جمعیت، میزان کارایی و ساخت و ساز ناشی از وضع مالیات برارزش زمین ارتقاء می یابد. مدل تحقیق با استفاده از نرم-افزار وِنسیم برازش شده است.