همگرایی یکی از روش های تحقق اهداف و منافع مادی و غیرمادی دولت ها، در عرصه ی مناسبات بین المللی است. هر یک از دولت ها بر اساس ارزش هایی که در نظر دارند بخشی از منافع خود را برای دستیابی به اهداف و چشم اندازهای مورد نظر در فرایند شکل گیری همگرایی هزینه می کنند. موضوع همگرایی در جهان اسلام و نیاز به اتحاد و اتفاق نظر میان مسلمانان از مهم ترین ضروریات جوامع اسلامی در عصر حاضر است. حفظ منافع و امنیت کشورهای اسلامی در پناه یکپارچگی ملل و دولت های آن ها است و هویت اجتماعی _ فرهنگی آن ها ایجاب می کند که از تمام فرقه ها و نحله ها دوشادوش یکدیگر برای حفظ کیان اسلام بپا خیزد. شرایط و مقتضیات زمان، اشتراک در اهداف دینی، انسانی، منافع اقتصادی و مصالح سیاسی از مهم ترین علل ایجادکننده ی «همگرایی جهان اسلام» در زمان حاضر است. کشورهای اسلامی با اشتراک دردها و گرفتاری ها، توانمندی ها و نارسایی ها و دشمن مشترک می توانند با طرح وحدت و کنار گذاشتن اختلافات، درصدد تحقق اهداف اسلامی انسانی خود برآیند. بدون شک دست-یابی به همگرایی در میان کشورهای اسلامی بدون به کارگیری دیپلماسی نوین در ابعاد رسمی،عمومی و فرهنگی باهمه ی شمول و گستره ی آن محقق نمی شود، جوامع اسلامی باید ابزارهای دیپلماسی نوین همچون دیپلماسی عمومی و دیپلماسی فرهنگی و ... را برای پیوند زدن ظرفیت های همگرایی موجود استفاده نمایند و عواملی که موجب واگرایی است را از میان بردارند تا به اتحاد و همگرایی دست یابند. در رساله ی حاضر نقش دیپلماسی نوین در همگرایی کشورهای اسلامی بررسی شده است