یکی از عوامل فرمی شکل دهنده به کالبد شهر که در عین حال بر ذهنیت استفاده کننده و شهروند تاثیر گذار است فضایشهری که در واقع کانون ارتباطات و روابط اجتماعی ساکنین است. در گذشته میادین شهری هموراه به عنوان مهمترین فضای شهری محل تعامل اجتماعی فرهنگی و پاسخگویی به بخشی از نیازهای زندگی شهری بوده است اما امروزه فقدان حضور اجتماعی مردم در فضای شهری و تبدیل آن به میادین ترافیکی امکان بروز آسیب های اجتماعی را فراهم و زمینه ساز تبدیل این مکان ها به مکان های مسیله دار شهری را شده است. میدان امام حسین تهران به عنوان یکی از میادین شهری و به عنوان یک مرکز متصل کننده شرق به غرب از اهمیت به سزایی درنظام کالبدی شهر تهران برخوردار است. عدم توجه به این میدان سبب شده است که به عنوان یک گره ترافیکی و تنها برای حرکت سواره در نظر گرفته شده و در آن با انواع آسیبها وناهنجاریهای اجتماعی مواجهیم همچنین کمترین نظارت کنترل اجتماعی با توجه به بعد وسیع میدان انجام می شود که بر همین اساس امنیت گروههای ذینفع مورد تهدید قرار می گیرد. دراین مقاله به برری انواع آسیب ها و مشکلات و ناهنجاریهای اجتماعی در سطح میدان و بافت مسکونی اطراف پرداخته شده و میزان تمایل به ادمه سکونت ساکنین مورد بررسی قرار گرفته است. بطور کلی هر چه میزان اسیبهای اجتماعی در محدود مورد مطالعه کاهشی یابد تمایل ساکنین بافت مسکونی پیرامون میدان بع عنوان یکی از مهمترین گروههای ذینفع میدان به ادامه سکونت افزایش خواهد یافت . نتایج این مطالعه نشان می دهد که عدم نظارت و کنترل اجتماعی بر فضای مورد مطالعه سبب شده است ک دامنه این مشکلات اجتماعی به بافتهای مسکونی پیرامون میدان نیز گسترش یافته تا جایی که این ساکنین به دلیل وجود آسیبهای اجتماعی تمایلی به ادامه سکونت در محلات پیرامون میدان را ندارند. علاوه بر این وجود فعالیتهای سازگار در میدان نیز بر افزایش اسیب های اجتماعی تاثیر فراوانی داشته است. در پایان پیشنهاد شده است که به منظور کاهش آسیب های اجتماعی و بهره گیری مناسب از فرصت وجود میدان به عنوان یک فضای شهری مطلوب با ایجاد کاربری های مناسب حضور اقشار مختلف اجتماعی در میدان را تقویت نموده و بدنی ترتیب با ارتقا کیفیت کالبدی و ارتقاء نظارت و کنترل اجتماعی میدان را به عنوان یک فضای شهری مناسب برای حضور اجتماعی شهروندان آماده سازی نمود