داربستها در مهندسی بافت از اجزای اصلی مورد استفاده جهت ترمیم و بازسازی بافتهای آسیب دیده هستند. این داربستها باید دارای خصوصیات شیمیایی، مورفولوژیکی، بیولوژیکی ویژه ای باشند، تا عملکرد مطلوب داشته باشند. در راستای نزدیک شدن به ساختار طبیعی پوست، محققین به ساخت داربستهایی از پلیمرهای کایتوسان و ژلاتین روی آورده اند. هدف از انجام این پروژه، بررسی امکان استفاده از ترکیب بیومتریالهای ژلاتین- کایتوسان- کوندرویتین-6- سولفات برای ساخت داربستها در مهندسی بافت پوست بود. در این پروژه، داربستهای متخلخل مرکب از کایتوسان و ژلاتین با روشهای فریز و فریزدرایینگ ساخته شدند. آزمایش سمیت سلولی جهت بررسی عدم وجود سمیت در نمونه ها به کار گرفته شد. جهت مقایسه رشد و چسبندگی سلولها، آزمایش کشت سلولی در شرایط خارج بطنی با سلولهای فیبروبلاست l929 بر روی نمونه ها انجام شد. ما توانستیم نرخ تکثیر سلولها را با جایگزین کردن 20 درصد مخلوط کایتوسان- ژلاتین با محلول 025/0 گرم به ازای میلی لیتر از کوندرویتین-6- سولفات افزایش دهیم. جهت ارزیابی رشد و چسبندگی سلولها بر روی داربستها، تصاویرsem از نمونه ها تهیه شد. نتایج نشان دادند که داربستها با نسبتهای وزنی 4، 4و 2 به ترتیب از کایتوسان، ژلاتین، کوندرویتین-6- سولفات منجر به بهترین نتیجه رشد وچسبندگی سلولی می شوند. جهت ارزیابی خواص مکانیکی داربستها، استحکام مکانیکی نمونه ها اندازه گیری شد. داده های آزمایشات به عمل آمده، نشان می دهند که افزودن کوندرویتین-6- سولفات به داربستهای کایتوسان - ژلاتین می تواند تاثیر قابل ملاحظه ای بر رشد و چسبندگی سلولها داشته باشد. در تکمیل کارهای انجام گرفته، تاثیر درصدهای مختلف گلوتارآلدیید در کراس لینک داربستهای کایتوسان - ژلاتین بر سمیت سلولی و خواص مکانیکی این داربستها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که نمونه ها تا حدود 8/0 درصد گلوتارآلدیید با روش به کارگرفته شده فاقد سمیت سلولی بودند. در عین حال در کراس لینک با بیش از 2/0 درصد گلوتارآلدیید، نمونه ها دچار تردی شده و انعطاف پذیری خود را از دست می دهند.