درک زیبایی و حس تعلق خاطر ریشه در روح و کودک وجودی هر انسان دارد . کیفیت محیط شهری و تلاش در جهت ارتقا ء بخشیدن به آن از مهم ترین اهداف طراح شهر می باشد.زیرا زندگی مردم شهر ها را تحت تاثیر قرار داده و به آن شکل می بخشد. همان گونه که کودکی نوپا برای رشد و شکوفایی استعدادش در محیط نیاز به درک و حمایت و بستری مناسب و امن دارد شهر ها نیز نیاز به متخصصانی دارند تا بتوانندآن ها را در بستری از سرزندگی, ایمنی, انعطاف پذیری , وپایداری و... هدایت کنند. از آنجا که شخصیت انسان از فرهنگ و خانواده اش نشات می گیرد تجلی زیبایی و هویت در معماری و شهر سازی شهر ها مبتنی بر فرهنگ بومی و انعکاسی ازگذشته آن است که همچون آیینه ای برای نمایش دادن تجربه حس زیبایی در مخاطب«شهروندان » می باشد. هویت در تفکر نسل های مختلف ریشه دارد و به صورت پدیده های متفاوتی شکل می گیرد که دست کم دارای یک صفت مشترک می باشند. این صفات مرز های عینی و ذهنی را تشکیل می دهند و از طریق می توان به دسته بندی کوچکتری دست یافت . شهر ها به صورت دفتر یاد بودی هستند که فرد بازدید کننده بر حسب دیدگاه سیاسی , اجتماعی , فرهنگی , و علمی خود جمله ای در آن به یادگار گذاشته است. هویت یابی در شهر ؛ رسیدن به فصل مشترک عناصر گزینش شده از سوی ناظران شهری است که از تلفیق و بر هم نهادن عناصر منتخب شهری حاصل می شود. زمان ما را به کجا رسانده است؟ اجداد و پدرانمان را تنها به صرف ظاهری فرسوده و از کار افتاده رها ساخته ؛ و شهر ها یمان بدون سرپرست و مدیریت به سوی زوال و تباهی کشانده ایم ؟... کجاست حس "همانی" که روزی در مسیر کوچه پس کوچه های شهرهایمان موج میزد ؟آیا هنوز مانده , حس مشارکتی که زنده نگاه دارد فرهنگ و هویت نوستالژیک روزگاری نه چندان دور ؛ و روحی که دمیده شود در کالبد شهرهایمان . مگر نه آنکه تجلی هویت و اصالتی که فرا گرفته ایم باید در نو ساخته هایمان نمو داشته باشد . از هماهنگ سازی و موزون سازی کی بهره خواهیم جست؟ مگر جز این است که هویت باید مسیر ورودی باشد برای شامل شدن در یک اجتماع است. تا چه حد در با ز آفرینی هویت منظر شهرهایمان به خصوص در بافتهای با ارزش از اصل مشابهت استفاده نموده ایم.