در هنگام وقوع زلزله، یکی از پدیده هایی که منجر به تخریب دو ساختمان مجاور هم می شود، تشکیل نیروی تنه ای بر اثر برخورد دو ساختمان همجوار است. بدین منظور راهکارهای مختلفی در زمینه کاهش نیروی تنه ای ناشی از برخورد دو ساختمان مطرح شده است. یکی از ساده ترین و در عین حال مفید ترین راهکار ها ایجاد درز انقطاع مناسب است که امروزه در حیطه آیین نامه های مختلف از طریق مجموعه ضوابط خاص ارائه شده است. به منظور تخمین این فاصله جداساز روش های مختلفی همچون روش تاریخچه زمانی، روش تفاضل طیفی و روش ارتعاشات پیشا وجود دارد. محققین مختلف با استفاده از یکی از روش های ذکر شده برای دو ساختمان مجاور هم به تخمین این فاصله جداساز پرداخته اند. در این پایان نامه سعی شده است که درز انقطاع بین دو ساختمان با در نظر گرفتن اثر مودهای بالاتر که غالبا در ساختمان های نامنظم حاکم است محاسبه شود. روش مورد استفاده در این پایان نامه روش ارتعاشات پیشا بوده و تاثیر عوامل مختلفی چون زمان تناوب دو ساختمان مجاور هم، تغییرات جرم، تغییرات سختی و اثر مودهای بالاتر بر درز انقطاع بررسی شده ونتایج حاصل ازتحلیل با ضوابط آیین نامه های استاندارد 2800 ایران وibc2006 مقایسه شده است. در انتها نتیجه گرفته شد که اگر سازه نامنظم شود(نامنظمی از نوع تغییرات جرم و سختی لحاظ شده است). مودهای بالاتر تاثیر زیادی در آنالیز سازه دارند و تاثیر قابل توجهی در نتایج خروجی، به گونه ای که نادیده گرفتن آن ها خطای قابل توجهی در نتایج ایجاد می کند.