ادبیات پایداری و مقاومت بیانگر دردها و رنج هایی است که اغلب کشورها در برهه ای از زمان، جنگ و آسیب های آن را متحمل گشته اند. سرزمین پرگوهر سوریه و ایران در دوران معاصر مورد تاخت و تاز بیگانگان قرار گرفته و شاهد حوادث سیاسی و اجتماعی بوده که به سبب آن استبداد و ناامنی در جای جای آن نمود بارزی یافته است. تمامی اقشار جامعه برای پاسداشت سرزمینشان و ارزش های والای آن به مقاومت و پایداری برخاسته اند. بدون تردید ادبیات با شرایط جامعه همسو و همگام بوده، از این رهگذر دو شاعر برجسته ادبیات پایداری سوریه و ایران «بدوی الجبل» و «حمید سبزواری» سروده هایشان تحت تأثیر شرایط سیاسی عصرشان قرار گرفته و از آنجایی که عشق به وطن با جسم و جان آنان پیوند خورده، درد و رنج مردم را از ژرفای وجودشان حس نموده اند؛ بنابراین رسالت خطیر خویش را در این می دانستند که با هنر بیان و قلم خویشتن تحولات جامعه را در سروده های خود منعکس نمایند و توده مردم را به بیداری و جنبش فراخوانند. این دو شاعر نامی در سروده هایشان دارای مولفه های مشترکی در زمینه ستایش وطن و ارزش های والای آن، شهادت، امید به پیروزی، دعوت به مبارزه و ستایش دلاوری ها و شجاعت مبارزان می باشند.