تجربه ی نزدیک به مرگ را رویدادی تعریف کرده اند که طی آن فرد تجربه کننده به رغم مرگ بالینی هشیار بوده و قادر به ادراک و فهم وقایع می باشد. این تجربیات می تواند منشا اثر تغییرات شگرفی در فرد تجربه کننده در حوزه های روانشناختی، فیزیولوژیکی، دینی و اجتماعی شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه ی متغیرهای کیفیت زندگی، قدردانی و مادی گرایی بین سه گروه افراد تجربه کننده نزدیک به مرگ، افراد تجربه کننده یک رویداد تهدید کننده زندگی و افراد عادی می باشد. نمونه گیری به صورت نمونه گیری هدفمند انجام شد که برای تشخیص داشتن یا نداشتن تجربه نزدیک به مرگ از مقیاس 16 سوالی بروس گریسون استفاده شد. تعداد افراد شرکت کننده در پژوهش57 نفر بودند که شامل20 نفر در گروه اول، 13 نفر در گروه دوم و 24 نفر در گروه سوم بود. این افراد پرسشنامه های جمعیت شناختی، کیفیت زندگی، قدردانی و مادی گرایی را تکمیل نمودند. سپس دادهها با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج پژوهش نشان داد که در زیرمقیاس های کیفیت زندگی بین گروه های پژوهش تفاوت معناداری وجود نداشت. در حالی که در میزان قدردانی و مادی گرایی بین گروه ها تفاوت معنادار وجود داشت (05/0p<). همچنین نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که میزان قدردانی و مادی گرایی تنها بین گروه های با تجربه ی نزدیک به مرگ و بدون تجربه ی نزدیک به مرگ و گروه با تجربه ی نزدیک به مرگ و گروه افراد عادی تفاوت معنادار وجود داشت به طوری که میانگین قدردانی افراد با تجربه نزدیک به مرگ نسبت به دیگر گروه ها بیشتر و میانگین مادی گرایی کمتر بود. بنابراین می توان نتیجه گرفت پشت سر گذاشتن تجربه ی نزدیک به مرگ در افزایش میزان قدردانی و کاهش حس مادی گرایی اثر معنادار داشته ولی بر میزان سلامت روانی، اجتماعی، جسمانی و محیط فرد تجربه کننده اثر معناداری ندارد.