هدف: پژوهش حاضر به منظور تعیین تاثیر آموزش معنوی-مذهبی به شیوه گروهی بر افزایش شادکامی و رضایت از زندگی دانش آموزان انجام شده است. روش اجرا: این پژوهش از جمله پژوهشهای نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون –پس آزمون با گروه کنترل است و نمونه گیری آن به شیوه تصادفی خوشه ای از میان دانش آموزان دختر سال اول دبیرستان انجام گرفته است در این پژوهش از دو پرسشنامه شادکامی آکسفورد و رضایت از زندگی دانش آموزان (mslss) به عنوان ابزار سنجش و از تحلیل کوواریانس چندمتغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. این مقیاس دارای40گویه است که به طورکلی،پنج حیطه زندگی دانش آموزان رابه اینصورت دربرمی گیرد : 1)خانواده2)دوستان3)مدرسه4)محیط زندگی5)خودشان. محققان،پایایی بازآزمایی رابرابر0.70گزارش کرده اند. وضریب آلفای کرونباخ برابر0.90گزارش شده است.برای روایی نیزهمبستگی مقیاس باپرسشنامه سلامت عمومی برای 0.55 گزارش شده است. هم چنین پرسشنامه شادکامی آکسفورد 29 ماده چهارگزینه ای دارد که گزینه های آن به ترتیب از 0 تا 3 نمره گذاری می شود و جمع نمره مواد 29گانه، نمره کل مقیاس را تشکیل می دهد. نمره کل آزمودنی از 0 تا 87 در نوسان است. آرجیل و همکاران ضریب آلفای 90/0 را با 347 آزمودنی گزارش کردند. آلفای کرونباخ 93/0 و پایایی دونیمه کردن آزمون 92/0 گزارش شد. پس از اجرای پرسشنامه ها28نفر با نمرات پایین شادکامی و رضایت از زندگی به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند.اعضای گروه آزمایش در 13 جلسه 5/1 ساعته شرکت کردند و بعد از آخرین جلسه ،پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد و سه ماه پس از آخرین آزمون ،تست مجددی به منظور به دست آوردن نمرات پیگیری انجام گردید. نتایج: نتایج با استفاده از نرم افزار spss و آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل گردید.نتایج حاصل نشان داد که تفاوت میان گروه آزمایش و کنترل در سطح معنادار 01/0بوده است ،یعنی مداخلات گروهی معنوی-مذهبی در افزایش شادکامی و رضایت از زندگی دانش آموزان نقش کلیدی ایفا می کند.