هدف اصلی پژوهش حاضر رابطه بین شیوه رویارویی با استرس و میزان پذیرش در والدین با کودکان دارای معلولیت جسمی حرکتی، کمتوان ذهنی و عادی. در این پژوهش با در نظر گرفتن هدف تعیین شده چهار سوال پژوهشی مطرح شده است که جهت پاسخ به آنها از روش تحقیق علّی مقایسهای استفاده شده و برای این منظور از بین جامعه آماری تعیین شده (والدین دارای فرزند معلول جسمی، حرکتی، کم توان ذهنی و عادی 8 تا 11 سال شهر تهران) تعداد 50 والدین دارای فرزند کم توان ذهنی، 50 والدین دارای فرزند معلول جسمی، حرکتی، 50 والدین دارای فرزندعادی به صورت تصادفی ساده انتخاب شدند و دو پرسشنامه راهبردهای مقابلهای و میزان پذیرش والدین بر روی آنها اجرا شد و تحلیل دادهها: ضریب همبستگی ،آزمون تحلیل واریانس دو راهه نشان داد که 1- بین شیوههای رویارویی با استرس و میزان پذیرش والدین کودکان کم توان ذهنی، معلول جسمی– حرکتی و عادی رابطه وجود دارد؟ 2- بین شیوه رویارویی هیجان مدار والدین دارای کودکان دختر و پسر کم توان ذهنی، معلول جسمی– حرکتی و عادی تفاوت وجود دارد؟ 3- بین شیوه رویارویی مساله مدار والدین دارای کودکان دختر و پسر کم توان ذهنی، معلول جسمی– حرکتی و عادی تفاوت وجود دارد؟ 4- بین میزان پذیرش والدین دارای کودکان دختر و پسر کم توان ذهنی، معلول جسمی– حرکتی و عادی تفاوت وجود دارد؟ نتیجهگیری : بیشترین ضریب همبستگی مربوط به شیوه هیجان مدار با پذیرش والدین در گروه والدین کودکان معلول جسمی- حرکتی و کمترین ضریب همبستگی مربوط به شیوه مساله مدار با پذیرش والدین درگروه والدین کودکان کم توان ذهنی است. بین میانگین شیوه رویارویی هیجان مدار والدین دارای کودکان دختر و پسر کم توان ذهنی، معلول جسمی– حرکتی و عادی تفاوت معناداری وجود ندارد و بین میانگینهای شیوه رویارویی مساله مدار در والدین کودکان کم توان ذهنی با والدین عادی تفاوت معنا دار وجود دارد بطوری که میانگین پذیرش والدین کودکان کم توان ذهنی بالاتر از والدین کودکان عادی است.میانگین پذیرش والدین کودکان معلول جسمی وحرکتی بالاترازکودکان عادی است.