یک حالت کوانتومی دو بخشی شامل هر دوی همبستگی های کلاسیکی و کوانتومی است. مجموع این همبستگی ها با اطلاعات متقابل کوانتومی شان محاسبه می شوند. مقدار کل همبستگی های کوانتومی توسط عدم توافق کوانتومی اندازه گیری می شود. عدم توافق کوانتومی به صورت اختلاف بین اطلاعات متقابل کوانتومی و همبستگی کلاسیکی در یک سیستم دو بخشی تعریف می شود. در کل، این همبستگی متفاوت از درهم تنیدگی است و پدیده ی عدم توافق غیر صفر برای حالتهای جداپذیر خاص، متجلّی این واقعیت است. ما همبستگی کوانتومی (عدم توافق کوانتومی) را بین کیوبیت های نزدیکترین همسایه (اسپین-1/2) در یک زنجیره ی نامتناهی که بوسیله ی مدل هایزنبرگ xx توصیف شده است، در دمای متناهی محاسبه می کنیم. مطالعات انجام شده، به کلاس بزرگتری از حالتهای دو کیوبیتی، یعنی، یک خانواده ی هفت پارامتری به نام حالتهای- x، مربوط می شود. به علاوه ما تأثیر برهم کنش ژایالوشینسکی- موریا (dm) و میدان مغناطیسی عرضی (tmf) را بر عدم توافق کوانتومی در دمای متناهی بررسی می کنیم. مشاهده ها نشان می دهند که در یک دمای متناهی، افزایش برهم کنش ژایالوشینسکی- موریا، منجر به افزایش عدم توافق خواهد شد و حضور میدان مغناطیسی در حالت پایه (t=0) ، و در دمای متناهی، پدیده ی بحرانی کوانتومی را به دنبال دارد و عدم توافق کوانتومی با افزایش tmf ، کاهش می یابد. نتایج کسب شده نشان می دهند که برای مقادیر tmf کوچکتر از میدان بحرانی hc، عدم توافق کوانتومی بین اسپین های نزدیکترین همسایه، با افزایش دما به مقتضی افت و خیزهای گرمایی، کاهش می یابد. ازطرف دیگر، برای h>hc، همبستگی های کوانتومی بین جفت اسپین نزدیکترین همسایه، با افزایش دما در بازه ی دمایی کوچک، دوباره احیا می شوند و سپس کاهش می یابند.