هدف پژوهش حاضر، فهم چگونگیِ پدیدار شدن عشق بر مشارکت کنندگان مورد بررسی بوده است. برای این منظور با رویکرد پدیدارشناسی به انجام مصاحبه های عمیق با 6 مرد و 5 زن که به روش هدف مند و با رعایت قاعده ی حداکثر تفاوت انتخاب شده بودند، انجام شد. یافته های پژوهش به بازسازیِ دو الگوی متفاوت از عشقِ تجربه شده توسط مشارکت کنندگان انجامید، که عشق مبتنی بر جدابودگی و عشق هم دهشانه نام گذاری شدند. پس از استخراج معنایِ ادراک شده از رابطه ی عاشقانه توسط مشارکت کنندگان و با الهام گیری از جامعه شناسی صوریِ زیمل، صورت بندی انتزاعی از ساختار تعاملاتی هر یک از دوگونه عشقِ تجربه شده ارائه شد. در نهایت برای فهم جامعِ پدیدار اجتماعی عشق، تحلیل های ساختاری در سه سطح خرد، میانه و کلان انجام شد. این تحلیل ها نشان داد که عناصر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگیِ زیادی در جامعه و به واسطه ساختار خانواده، در بازتولید عشق مبتنی بر جدابودگی و به طورکلی، جدایی بین پدیدارهای ذهنی اشخاص دخیلند. در عین حال با معرفی امکاناتی که این ساختارها در اختیار شخص قرار می دهند، نقش فاعلانه ی او را در نحوه ی مواجهه با موقعیت تعاملی اش نشان دادیم.