واژه توریست که از ریشه کلمه tourبه معنای سفر و سیاحت و مسافرت و گردش می باشد (زند مقدم، 1388) در واقع عبارت است از فعالیت های افرادی که برای استراحت، کار و دلایل دیگر به خارج از محیط سکونت معمول خویش سفر کرده، حداکثر برای یک سال متوالی در آنجا اقامت می کنند و هدف آن سرگرمی، تفریح، استراحت، ورزش و فعالیت هایی از این قبیل است. گردشگری را بسته به هدف گردشگر، به انواع مختلفی طبقه بندی کرده اند به عنوان مثال والن اسمیت 6 گونه گردشگری را بیان می دارد: گردشگری قومی، گردشگری هنری، گردشگری تاریخی، گردشگری طبیعت گرا، گردشگری تفریحی، گردشگری کاری. (پاپلی یزدی وسقایی، 46:1386). توریسم پدیده ای است کهن، که بر بنیاد حرکت و جابجایی انسانها استوار است، سرشت انسان نیز با سفر و آشنایی با سرزمینهای دور دست و ساکنان آن آمیخته است (رضوانی، 26:1386). بعد از انقلاب صنعتی پایه واساس گردشگری دسته جمعی که ما امروز با آن آشنا هستیم را بوجود آورد، در این دوره تغییرات اقتصادی و اجتماعی عمیقی به وجود آمد که این تغییرات موجب گسترش مشاغل و طبقه میانی اجتماع گردید که این طبقه توان بیشتری برای تفریح و مسافرت داشت.درچند دهه اخیر با گسترش مراکز شهری و رشد پدیده شهر نشینی و ارتباطات، گردشگری پیشرفت چشم گیری داشته، تا جایی که امروزه گردشگری یکی از پایه های اقتصاد جهان را تشکیل می دهد (پارسائیان و اعرابی، 1388). گردشگری بیش از هر صنعت دیگری حرکت سرمایه و انتقال پول و ارز را در مقیاس محلی، منطقه ای، ملی و بین المللی سبب گردیده به طوریکه هزینه های جهانگردی به مراتب بیش از تولید ناخالص ملی و صادرات جهانی می باشد (تولایی15:1386). سازمان جهانی جهانگردی درپایان قرن بیستم میلادی صنعت گردشگری را در ردیف نخست صنایع کسب کننده درآمد صادراتی معرفی کرد و رقم صادرات آن به حدود 550 میلیارد دلار رسید. امروزه گردشگری در ردیف سه صنعت عمده صادراتی جهان قرار دارد (رنجبریان، زاهدی، 47:1388). هم چنین در سال 2010 بیش از 230 میلیون نفر از منطقه آسیا و اقیانوسیه دیدن کرده اند، اگر کشور ما تنها بتواند 5/0 از این مسافران را جذب نماید، درآمد ایران بالغ بر 8/12 میلیارد دلار خواهد رسید که این مبلغ چیزی در حدود درآمد حاصل از فروش نفت در طول یک سال می باشد (مدهوشی،