فراموش کردن حس مکان و هویت بخشی، در محیط هایی با کاربران خاص، چون کودکان یعنی آینده فردای جامعه، موجبات از بین بردن بعد غیر مادی مکان و ایجاد احساسات در ساکنان را فراهم می آورد. اما این سوال مطرح می شود که آیا می توان با القای حس تعلق به مکان و دمیدن روح به محیط، همراه با ایجاد رابطه تنگاتنگ محیط و کاربر، به واسطه معماری داخلی، به دنبال ارتقای سطح کیفی و کمی رشد، حالات و خصوصیات و تسریع در سلامت روانی کودکان بود؟ مطالعه روان کودک تحت عنوان نظریه روان انجام می شود. بر اساس این نظریه روان کودک بستگی به حالاتی، همچون باورها، آرزوها، نیات یا مقاصد و احساسات او دارد. محیط، به عنوان فضای فعالیت کودک، شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی، ذهنی، عاطفی و اجتماعی آنان را میسر خواهد کرد. ادراک حس مکان، تعلق، دوستی با محیط توسط کودک، رشد همه جانبه و میسر شدن نتیجه مطلوب، تنها از طریق به کارگیری ضوابط و عناصر طراحی داخلی منطبق بر شرایط جسمی و روانی کودکان امکان پذیر خواهد بود. در این پایان نامه، روان شناسی محیطی، با تاکید بر تعاملات افراد و رابطه آن ها با محیط، و ادراک فضای پیرامون، به دنبال چگونگی تاثیر محیط فیزیکی اطراف بر رفتار، احساسات و حس تندرستی کودک، هم از لحاظ فیزیکی و هم از لحاظ روانی، می گردد. مفاهیمی چون ضرورت به تفکر واداشتن کودکان، ایجاد فضاهای مطلوب و منطبق بر شرایط جسمی و روانی کودک، خلق محیط های شادی بخش، وضوح و خوانایی محیط، برانگیختن حس کنجکاوی و رعایت عوامل زیبایی شناسی موجبات درک بیشتر محیط را فراهم آورده و نتیجه احساس تعلق ودوستی حاکم بر محیط و کودکان، تسریع سلامت روانی را محقق می سازد. با شناخت و درک کودک از محیط اطراف، هویت بخشی به آن همراه با فهم تصاویر ذهنی کودکان، به واسطه معماری داخلی،می توان در ایجاد احساس تعلق به مکان، خلق محیط های با کیفیت، و گام های رو به جلو در جهت بهبودی و سرعت بخشیدن به سلامت روانی ، موثر واقع شویم.