چکیده: مقدمه:. سکته مغزی یک نقص نورولوژیک ناگهانی وموضعی ناشی از ضایعه های ایسکمیک یا هموراژیک درمغز است که عملکرد قسمتی از بدن و درک فیزیکی از وضعیت بدن را تغییر میدهد . یکی از علل عمده مرگ و ناتوانی در تمام جوامع سکته مغزی است و شایع ترین عارضه ناشی از سکته مغزی همی پلژی یا همی پارزی است.هدف از این پژوهش، مقایسه هشت هفته تمرین درآب و بیرون ازآب بر تعادل و عملکرد راه رفتن بیماران زن مبتلا به سکته مغزی بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این تحقیق را کلیه بیماران زن مبتلا به سکته مغزی مراجعه کننده به مطب های متخصصین مغزو اعصاب شهر نجف آباد تشکیل دادند. تعداد 36 زن مبتلا به سکته مغزی(بامیانگین سن1 8/53، قد13/166، وزن 68/65 ، به صورت هدفمند و داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در 3 گروه شاهد(12 نفر) و تمرین درآب(12نفر) وتمرین بیرون از آب(12) قرار گرفتند.آزمودنی های گروه تمرین درآب بمدت هشت هفته،هر هفته سه جلسه 60 دقیقه ای به انجام فعالیتهای تعادلی درآب پرداختند، و گروه تمرین بیرون از آب نیز بمدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و هر جلسه 60 دقیقه توسط پروتکل مشابه به انجام فعالیت در بیرون از آب پرداختند. در حالی که بیماران گروه شاهد در این مدت فقط پیگیری شدند و هیچ فعالیت بدنی موثری را تجربه ننمودند. در ابتد و انتهای دوره، تعادل بیماران توسط مقیاس تعادلی ایستا، پویا و عملکرد راه رفتن ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون tهمبسته و آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون lsdدر سطح(05/0 p?) و با استفاده از نرم افزار spssورژن 19 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که اعمال برنامه ی تمرین درمحیط آب و بیرون از آب می تواند باعث بهبود تعادل ایستا ، پویا و عملکرد راه رفتن در بیماران مبتلا به سکته مغزی شود(05/0 p?). همچنین تفاوت معنی داری بین داده های پس آزمون آزمودنی های گروه تمرین درآب و بیرون ازآب با گروه کنترل در آزمون های تعادل ایستا، پویا و عملکرد راه رفتن دیده شد(05/0 p?). با این حال تفاوت معنی داری بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه کنترل مشاهده نشد(05/0? p). همچنین تفاوت معنی داری بین دو گروه تمرین درآب و بیرون از آب در آزمون های تعادل ایستا با چشم باز(002/0p=) با چشم بسته(009/0p=)، پویا (000/0p=)و عملکرد راه رفتن(015/0p=) مشاهده شد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین درآب و بیرون از آب می تواند به عنوان یک روش درمانی مفید و موثر در جهت بهبود تعادل و عملکرد راه رفتن بیماران مبتلا به سکته مغزی مورد استفاده قرار گیرد. نتایج همچنین نشان داد که تمرین در آب نسبت به تمرین بیرون ازآب تأثیر بیشتری بر بهبود تعادل و عملکرد راه رفتن این بیماران دارد.

مقایسه نیمرخ آنتروپومتریکی و پوسچرال کشتی گیران فرنگی و آزادکار نخبه و آماتور

چکیده ندارد.