دین سنگ بنای سامان اجتماعی و منبعی برای ارزشهای اجتماعی است و بر گزینشهای فردی و بسیاری از زمینه های زندگی روزمره تأثیرگذار بوده و همچنین به عنوان تجلّی روح جمعی و عامل همبستگی و یکپارچگی جامعه محسوب میشود. رابطه ی جوانان و دین، موضوع حساسی در جامعه ی ایران است و یکی از دغدغه های عمده ی مسولان جامعه و والدین آنها می باشد. باید دید خانواده به عنوان اولین بستر جامعه پذیر کردن فرزندان، چرا و تاچه حد در این امر موفق بوده است. هدف اساسی پژوهش حاضر، بررسی رابطه الگوی جامعه پذیری جوانان و دینداری آنها می باشد. در این پژوهش دینداری با ابعاد اعتقادی، مناسکی، عاطفی و فکری، از سنجه معتبر گلاک و استارک، استفاده گردید و در چارچوب تئوری این تحقیق، برای تعیین ابعاد متغیر مستقل از نظریه کنش ارتباطی هابرماس مدد گرفته شد و الگویی بر مبنای آن برای ارتباط میان والدین و فرزندان باشش بعد، درنظر گرفته شد. جامعه آماری جوانان (15-29 سال) خانواده های شهر کرج می باشد. روش تحقیق، پیمایشی و تعداد 272 نفر؛ به عنوان نمونه براساس فرمول کوکران انتخاب و سپس با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای تصادفی از طریق پرسشنامه، داده های لازم جمع آوری شد. روایی و اعتبار سوالات با محاسبه ی ضریب آلفای کرونباخ تعیین گردید. سپس با استفاده از روش های آمار توصیفی و استنباطی، ارتباط هر یک از متغیرها با دینداری، سنجش و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. براساس ضریب همبستگی پیرسون، میان الگوی کنش ارتباطی هابرماس و متغیردینداری و نیز میان این الگو و هریک از ابعاد دینداری، رابطه معنادار، در سطح 0.000 وجود دارد. همچنین میان دینداری والدین و فرزندانشان رابطه معنادار دیده شد. نتایج آزمون تفاوت میانگین (t.test , anova) در این پژوهش نشان می دهد که بین جنسیت و سطح تحصیلات پاسخ گویان با دینداری ارتباط معنادار وجود دارد (از آزمون تعقیبی scheffe نیز دراین زمینه بهره گرفته شد). بنا بر رگرسیون چند متغیره، متغیرهای میزان دینداری والدین، الگوی کنش ارتباطی، جنسیت، تحصیلات و وضعیت تأهل، به ترتیب بیشترین تاثیر را بر دینداری داشته اند و به عنوان متغیرهای پیش بینی کننده متغیر وابسته (دینداری جوانان)، ارائه گردیده اند.