این پژوهش به بررسی نشست سیکلی دو شالوده نواری نزدیک به هم که بر روی بستر ماسه ای مسلح شده با ژئوگرید قرار گرفته است، می پردازد. برای این منظور تحلیل های عددی به کمک نرم افزار plaxis انجام گرفته و پس از صحت سنجی نرم افزار، نقش عواملی چون نسبت ژرفای لایه ژئوگرید( u/b، که در آن b، عرض پی نواری وu، عمق دفن لایه ژئوگرید می باشد)، نسبت طول لایه ژئوگرید( lr/b،که در آن b ، عرض پی نواری و lr، طول مسلح کننده می باشد)، فاصله بین دو شالوده نواری( fsp/b، که در آن b،عرض پی وfsp، فاصله پی های نواری ازیکدیگر می باشد) همچنین سختی محوری لایه ژئوگرید(ea) بر روی نشست سیکلی (scrdyn) ارزیابی شده است. نتایج بررسی ها نشان می دهد که مقادیر نشست سیکلی درحالت 1=fsp/b، نسبت به حالت تک پی، حدود 33 درصد کاهش می یابد در حالی که با افزایش fsp/b تا مقدار 2 میزان نشست سیکلی نسبت به حالت تک پی، فقط 5 درصد کاهش می یابد. ژرفای بهینهu/b=0.5 ، برای لایه تسلیح وجود دارد که به ازای آن میزان نشست سیکلی کمترین مقدار را دارد. همچنین با افزودن طول ژئوگرید تا مقدار 8=lr/b میزان نشست های سیکلی حدود 20 در صد کاهش می یابد، افزایش بیشتر در مقدار lr/b، تاثیر ناچیزی در کاهش نشست های سیکلی دارد. افزایش سختی محوری لایه مسلح کننده از مقدار ea=500kn/m تا مقدار ea=2000kn/m، میزان نشست سیکلی حدود 51 درصد کاهش می یابد، به طوری که با افزایش بیشتر در مقدار ea تاثیر ناچیزی در کاهش نشست های سیکلی خواهد داشت. با مسلح سازی بستر خاک پی، مدول الاستیسیته افزایشی به میزان 75 درصد را نشان می دهد. با افزایش فاصله پی های نواری مقدار نسبت scrdyn، افزایش می یابد.