یکی از عوامل مهم در جلب رضایت گردشگران تسهیلاتی است که در جهت گردش، بازدید و تفریح در همه نقاط کشور فراهم می آید تا گردشگران بتوانند آزادانه آنچه را می خواهند ببینند. سطح-بندی نواحی گردشگری معیاری برای تعیین مرکزیت و همچنین تعیین زیرساخت های مورد نیاز و تعدیل نابرابری بین نواحی است. امروزه با پیشرفت روش های آماری و رایانه ای در مطالعات جغرافیایی استفاده از شاخص های مختلف در زمینه های گوناگون متداول ترین معیار سطح بندی نواحی گردشگری است. در همین راستا تعیین و تشکیل سلسله مراتبی از نواحی گردشگری که بتواند چارچوب موثری برای توزیع گردشگر و ارائه خدمات مناسب و کارکرد مطلوب داشته باشد ضروری است. تحقیق حاضر از نوع کاربردی است با ترکیبی از روش های توصیفی، تطبیقی و تحلیلی انجام گرفته است. هدف از انجام این پژوهش ارزیابی توزیع فضایی و نوع و میزان زیرساخت های گردشگری در شهرستان خور و بیابانک و سطح بندی جاذبه های گردشگری در این شهرستان است. 88 مورد جاذبه گردشگری (31 جاذبه فرهنگی و تاریخی و 57 جاذبه گردشگری) و 320 کیلومتر راه ارتباطی جامعه آماری پژوهش حاضر را تشکیل می-دهند. اطلاعات مورد نیاز به صورت کتابخانه ای، اسنادی و میدانی جمع آوری شده است. برای تحلیل الگوی فضایی در این پژوهش از آزمون های نقطه مرکز متوسط و بیضی انحراف معیار و روش تخمین تراکم کرنل استفاده شده است و جهت تحلیل تناسب الگوی استقرار شبکه حمل و نقل و زیرساخت های ارتباطی با توزیع جاذبه های گردشگری از مدل تحلیل سلسله مراتبی ahp استفاده شده است. یافته های پژوهش حاکی از این است که توزیع جاذبه های گردشگری با توجه به استقرار نقطه مرکز متوسط در نزدیکی مرکز جغرافیایی و پهنای متعادل بیضی، متعادل است. جهت بیضی شمال غرب جنوب شرق است. تعداد کانون های تراکم در روش تخمین تراکم کرنل توزیع تقریباً متعادل جاذبه های گردشگری را نشان می دهد. بررسی الگوی استقرار زیرساخت های ارتباطی و توزیع فضایی جاذبه های گردشگری نشان می دهد با کم شدن مساحت پهنه های رتبه بندی زیرساخت های ارتباطی از میزان جاذبه های گردشگری کاسته می شود در نتیجه می توان گفت نحوه توزیع جاذبه های گردشگری در شهرستان خور و بیابانک با الگوی فضایی پراکنش زیرساخت های ارتباطی و شبکه حمل و نقل تناسب دارد. واژه های کلیدی: جاذبه ها و زیرساخت های گردشگری، تحلیل فضایی، مناطق کویری، خور و بیابانک.