پست مدرنیسم، مهم ترین جریان ادبی دهه ی واپسین قرن بیستم است؛ این جریان به دلیل برخی همسانی ها با وسایل ارتباط جمعی و گسترش ارتباطات جهانی وآسان شدن کسب اطلاعات، در ایران راه یافت. انقلاب اسلامی نقطه ی عطفی برای ادبیات ایران است زیرا نویسندگان معاصر در این دوره با فضای باز روبرو هستند و خواهان هنر نمایی در عرصه ی داستان نویسی با گرایش های مختلف اند. بعداز انقلاب، ادبیات با گرایش هایی ازجمله رئالیسم سنتی، رئالیسم دینی، رئالیسم جادویی، مدرنیسم و پست مدرنیسم روبرو شد. پست مدرن در حد فراگیر و گسترده ای در ادبیات داستانی بعد از انقلاب وارد ایران شد هرچند قبل از انقلاب این شیوه تاحدودی وجود داشت، اما رایج و برجسته نبود. این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی به بررسی آثار برگزیده پرداخته است. این پایان نامه مشتمل بر 5 فصل است. نتایج نشان می دهد که نویسندگان ایرانی مخصوصا چهار نویسنده منتخب این پژوهش، در استفاده از مولفه های پست مدرن، مقلد صرف بوده اند و بیشتر از حیث ساختاری به استفاده از این مولفه ها مبادرت ورزیده اند.