انرژی، با تأثیر گذاری بر نیروی کار و سرمایه که دو عامل مهم رشد می باشند، موجبات رشد اقتصادی کشورها را فراهم می کند. با این وجود امروزه، استفاده بالا از انرژی سبب ایجاد دو بحران اساسی، خطر اتمام منابع فسیلی (بدلیل کاهش شدیداین سوخت ها) و تغییرات شدید آب و هوایی (در اثرآلودگی های ناشی از استفاده از این سوخت ها) گردیده است. یکی از مهم ترین راهکارها جهت مقابله با این بحران ها، استفاده از انرژی های تجدیدپذیر، به ویژه در صنایع تولید برق که ازجمله صنایع عمده در زمینه انتشارآلایندگی هاست، می باشد. امروزه، انرژی الکتریکی، یکی از پیش نیازهای توسعه جوامع بشری است. این انرژی در تأمین رفاه اجتماعی و اقتصادی جوامع اهمیت بسزایی دارد و به عنوان نیروی محرکه صنایع مختلف به شمار می رود؛ اما به دلیل وابستگی شدید این صنعت به سوخت های فسیلی، عرضه انرژی الکتریکی از امنیت بالایی برخوردار نمی باشد، چرا که با نوسانات قیمتی این سوخت ها، قیمت این انرژی نیز با نوساناتی مواجه می گردد. از این رو صنعت تولید برق نیازمند یافتن جایگزینی مناسب برای این سوخت هاست. هدف این پژوهش تأکید بر اهمیت این انرژی های جایگزین که انرژی های تجدیدپذیر نامیده می شوند، بر رشد اقتصادی و کاهش انتشار دی اکسید کربن در ایران می باشد. لذا این مطالعه به تجزیه و تحلیل ارتباط مذکور درقالب روش همجمعی جوهانسون- جوسیلیوس برای دوره زمانی (1389-1350) پرداخته است. نتایج حاصل از آزمون ها نشان می دهد که در بلند مدت رابطه هم انباشتگی بین متغیرهای رشد اقتصادی و استفاده از منابع تجدیدپذیر در تولید برق وجود دارد. استفاده از منابع تجدیدپذیر در تولید برق در ایران اثر مثبت بر تولید ناخالص داخلی سرانه دارد. از طرفی رابطه هم انباشتگی بین متغیرهای انتشاردی اکسید کربن سرانه و استفاده از منابع تجدیدپذیر در تولید برق برقراراست و استفاده از این منابع در تولید برق سبب کاهش انتشار دی اکسید کربن می گردد.