زمینه پژوهش: کشور ایران از گذشته های دور و از زمانی که نفت جایگاهی را در کسب درآمدهای ارزی بدست آورد ، اقتصاد تک محصولی و بر پایه صادرات نفت خام داشته است. سهم بالای نفت در درآمدهای ارزی و بودجه کشور، نشان دهنده عمق این وابستگی است. بطوریکه نفت و درآمد های حاصل از آن، در خوشبینانه ترین حالت، بیش از 80 درصد از درآمدهای ارزی کشور را در طول 30 سال گذشته به خود اختصاص داده است. در طول این سال هاتکیه بیش از حد به درآمدهای نفتی علیرغم نوسانات زیادش ،از موانع عمده در چاره اندیشی جهت افزایش صادرات غیر نفتی بوده است. هدف تحقیق: در این تحقیق به بررسی رابطه بین تجارت و رشد اقتصادی با تاکید بر صادرات غیر نفتی با استفاده از داده های سری زمانی کشور ایران طی سال های 1389-1338 پرداخته شده است. برای رسیدن به این هدف با استفاده از مدل خود توضیح برداری(var) و به روش تودا و یاماموتو به آزمون فرضیه های تحقیق پرداختیم. همچنین جهت آزمون نتایج روابط علی بدست آمده از مدل vecm نیز استفاده شده است . نتایج و یافته ها: نتایج تحقیق نشان می دهد که بر اساس روش توداو یاماموتو رابطه علیت یک طرفه از صادرات غیر نفتی به رشد اقتصادی و رابطه علیت دو طرفه بین واردات و رشد اقتصادی در طول دوره مورد مطالعه برقرار می باشد. همچنین با استفاده از مدلvecm نیز نتایج روش تودا و یاماموتو تایید گردید. یعنی فرضیه صادرات غیر نفتی علت رشد اقتصادی است و وجود رابطه علیت دو طرفه بین واردات و رشد اقتصادی مورد تایید واقع گردید