به عنوان مدل 3 بعدی، روش میکروکپسوله کردن اثر چشم گیری در مهندسی بافت و سلول درمانی، داشته است. درمان های جایگزینی سلول، با استفاده از منابع تجدید پذیر سلول های بنیادی، پتانسیل فوق العاده ای برای درمان گستره وسیعی از بیماری ها دارد. میکروکپسول های آلژیناتی قابلیت ایجاد سد ایمنی برای سلول های کپسوله شده را دارند که از سلول های انتقال یافته در برابر سیستم ایمنی بدن میزبان حفاظت می کند. با وجود این ویژگی خوب در آلژینات، عدم چسبندگی سلولی استفاده از آن را در مواردی دچار مشکل می سازد. این مشکل را می توان با اصلاح آلژینات با استفاده از پپتیدهای چسبنده سلولی برطرف کرد. در این پژوهش آلژینات را با استفاده از پپتیدهای ژلاتین، کلاژن و rgd اصلاح کرده و برای بررسی این اتصال از نمونه های پلیمری طیف ft-ir گرفته شد و پپتیدها با استفاده از دایرکت رد و کوماسی بلو رنگ آمیزی شدند. سلول های بنیادی مزانشیم انسان(hadscs) را از چربی استخراج کرده و پس از بررسی فلوسایتومتری برای تعیین هویت، آن ها را مورد بررسی چسبندگی و تکثیر سلولی با استفاده از mtt قرار دادیم، هم چنین پس از رنگ آمیزی با رنگ های فلورسانس از آن ها عکس گرفته شد، سلول ها را در پلیمرهای مختلف کپسوله کرده و پس از 7،3 و 14 روز بر روی ماتریژل مورد بررسی قرار گرفتند. برای تمایز سلول های مزانشیم آن ها را تحت اعمال بار برشی و کششی قرار دادیم. که به مدت 24 ساعت تحت تنش برشی معادل dyn/cm2 2.5 معادل فرکانس 2 هرتز و کرنش 10% قرار دادیم. پس از 24 ساعت سلول ها را درون میکروکپسول ها محبوس کرده به مدت 7 روز در انکوباتور قرار دادیم. پس از آن آزمون تشکیل تیوب از سلول های خارج شده بر روی ماتریژل و نیز آزمون real-time pcr انجام شد. سلول ها بر روی فیلم ها و ژل های آلژیناتی-rgd بهترین عملکرد خود را نسبت به دیگر پلیمرها ارائه دادند و بر روی این ژل چسبندگی، رشد و تکثیر سلول ها بهبود یافته بود. رشد سلول ها درون میکروکپسول های آلژیناتی و آلژیناتی اصلاح شده نسبت به کشت 2 بعدی افزایش چشم گیری داشت. نتایج real-time pcr نشان دهنده افزایش میزان بیان ژن های fl-k1، ve-cadherin و vwf در نمونه های تحت تنش و نیز نمونه های تحت تنش و سپس کپسوله شده نسبت به نمونه کنترل بود. نشان داده شده که سلول های مزانشیم کپسوله شده پس از اعمال تنش، توانستند بر روی ماتریژل ساختارهای تیوب مانند تشکیل دهند. نتایج بدست آمده، این فرضیه که آلژینات اصلاح شده با rgd در میان دیگر پپتیدهای اصلاح کننده محیط 3 بعدی بهتری برای بقا، چسبندگی و تمایز سلولی را فراهم می کند را تایید می کند.