بکت یکی از بزرگ ترین نویسندگان قرن بیستم بود. گرچه نشانه های فلسفی ی فراوانی در کار او وجود دارد، با این وجود پافشاری می کند که او یک فیلسوف نیست. اینجا من رابطه ی پیچیده ی او با معرفت شناسی، عقل گرایی و تجربه گرایی را شرح می دهم. همچون دکارت، بکت می کوشد به قطعیت دست یابد. ولی از به دست آوردنش، عاجز است. همچون بارکلی، اشیا را به واسطه ی استفاده از حواسش ادراک می نماید. و همچون هیوم، خود او، چیزی نیست به جز مجموعه یی از تجربیات و ادراکات. او جهان و ادراکاتش را توصیف می کند اما نمی تواند آن را تحلیل نماید. این انفصال از جهان واقعی، بنیان ادبیات بکت است. شکست قوه ی فاهمه، خود را در زبان شاعرانه و تغزلی وی نشان می دهد. ما انعکاس جهانی ویران را در آینه ی ذهنی ویران می بینیم. این شکست در حد فلسفه نمی ماند و زندگی و هنر بکت را می سازد.