مقدمه به کارگیری ایمپلنتهای دندانی کوتاه به عنوان روش درمانی جایگزین عمل های پیوند استخوان در نظر گرفته می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی و مقایسه ی میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه با ایمپلنتهای بلند کاشته شده در بخش ایمپلنت دانشکده دندانپزشکی مشهد بر اساس معیار های آلبرکسان می باشد. مواد و روش ها 45 ایمپلنت که بین سال های 1384 تا 1387در بخش ایمپلنت دانشکده ی دندانپزشکی مشهد، تحت درمان با ایمپلنت قرار گرفته بودند، بررسی گردیدند. میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه (باطول کمتراز 10 میلیمتر) با ایمپلنت های بلند(10 و بیشتر از 10 میلی متر) بر اساس معیارهای کیفی (لقی، درد، عفونت و رادیولوسنسی) و کمی آلبرکسان (تحلیل استخوان)، عمق پروبینگ، خونریزی حین پروبینگ (bop) و شکستگی تاج مقایسه می شود. یافته ها هیچ گونه لقی، عفونت ،درد، رادیولوسنسی و شکست فیکسچر در هیچ ایمپلنتی مشاهده نشد. ارتباط معنی داری بین نوع فک، نوع دانسیته استخوان، شکست تاج، bop و عمق پروبینگ با اندازه ایمپلنت وجود نداشت. تحلیل استخوان در ایمپلنت های بلند نسبت به ایمپلنت های کوتاه به طور معنی داری(p=0.013) بیشتر ملاحظه گردید. به طور کلی نسبت موفقیت در هر دو گروه ایمپلنت های بلند و کوتاه یکسان(87%) می باشد. نتیجه گیری میزان موفقیت ایمپلنت های کوتاه با ایمپلنت های بلند، 5 سال پس از کاشته شدن، یکسان می باشد. ایمپلنت های کوتاه به دلیل عدم نیاز به پیوند استخوان در نواحی خلف ماگزیلا یا مندیبل و همچنین به لحاظ کمتر بودن برخی عوارض مانند تحلیل استخوان، بر ایمپلنت های بلند برتری دارند. کلمات کلیدی: ایمپلنت های دندانی کوتاه، ایمپلت های دندانی بلند، موفقیت ایمپلنت، ماندگاری ایمپلنت.