این پژوهش به مقایسه ی شگردهای این دو اثر حماسی در صحنه پردازی های رزمی پرداخته است؛ نگارنده کوشیده است که با تمرکز بر صحنه های پی در پی رزمی و پهلوانی، همانندی های آرایش میدان های نبرد در هر دو اثر را ترسیم کند تا آیین های جنگاوری و لشکرکشی حماسی به ویژه حماسه ی ملی ایرانیان ، مورد تحلیل قرار گیرند؛ در کنار نشان دادن همانندی ها به تفاوت های صحنه پردازی هم که به تخیّل متفاوت هر دو شاعر حماسه سرای بر می گردد، توجه شده است تا افزون بر نشان دادن تأثیر پذیریِ گرشاسپ نامه، بخش هایی که خاص روایت اسدی و تخیّل متفاوت او بوده است، مورد بازبینی و ژرف نگری قرار گیرند. از این روست که باید گفت روایت گرشاسپ نامه در بسیاری از تصویرها و صحنه ها همانندی چشم گیری با روایت شاهنامه داشته است و این مسأله هم نشانه ی تأثیرپذیری اسدی از فردوسی بوده است هم می تواند اشاره به داشتن یک سرچشمه ی واحد از نظر آیین های رزمی در متون حماسی بوده باشد. به هر روی اسدی توسی در روایت های خود بر جنبه ی تخیّل شعر خود تأکید بیش تری داشته، درحالی که فردوسی هرگز صراحت روایت و تأثیر گذاری آن را فدای تخیل پیچیده نکرده است.