پژوهش حاضر کوشش می نماید با استفاده از آرای نظریه پردازان جامعه شناس و طراحان شهری به بررسی تاثیر فضای شهری بر شادمانی ساکنان شهر بپردازد. روش تحقیق مورد استفاده در این پژوهش پیمایش، پرسشنامه به عنوان ابزار سنجش و جامعه آماری، ساکنان بالای 18 سال منطقه 3، 12 و 17 تهران می باشد. فضای شهری در این مطالعه در دو بعد فرم و محتوا مورد توجه قرار گرفت. بر طبق نتایج بدست آمده، پاسخگویان میزان عناصر کالبدی و غیر کالبدی موجود در فضای شهری را «کم» دانسته اند. همچنین احساس شادمانی در دو بعد عاطفی- احساسی و شناختی سنجش شد. نتایج حاکی از آن است که افراد به طور میانگین احساس شادمانی شان را در سطح «متوسط» ارزیابی کرده اند. از میان متغیرهای زمینه ای، سن، وضعیت اشتغال با احساس شادمانی رابطه معنی داری را نشان داد. با افزایش سن احساس شادمانی افراد نیز افزایش می یابد. همچنین افراد شاغل شادتر از سایر افراد هستند. با افزایش تحصیلات پاسخگو، میزان احساس شادمانی وی افزایش می یابد. رابطه وضعیت تاهل و احساس شادمانی نیز حاکی از این است که افراد متاهل شادتر از دیگران اند. بر اساس یافته ها مهمترین عاملی که بر احساس شادمانی بیشترین تاثیر را دارد، متغیر ارضای نیاز فیزیولوژیکی توسط فضای شهری است. متغیرهای اثرگذار دیگر بر احساس شادمانی به ترتیب ارضای نیاز به احساس تعلق، ارضای نیاز به امنیت، سن و تحصیلات است. آخرین متغیر تاثیرگذار بر احساس شادمانی، محتوای فضای شهری می باشد که دو محیط اجتماعی و فرهنگی فضای شهری را شامل می شود. در مجموع متغیرهای مستقل 43 درصد از واریانس متغیر وابسته را تبیین می کنند.