هدف این پژوهش بررسی رابطه دینداری با فرهنگ مشارکتی بین کارکنان دانشگاه اصفهان بود. دینداری یک نظام عملی مبتنی بر اعتقادات است که در قلمرو ابعاد فردی و اجتماعی از جانب پروردگار برای هدایت انسانها در مسیر رشد و کمال الهی ارسال گردیده و شامل عقاید،باورها،نگرش ها و رفتارهاست که با هم پیوند دارند و یک احساس جامعیت را برای فرد تدارک می بیند.و دارای چهار بعد اعتقادی،عاطفی،پیامدی و مناسکی می باشد. فرهنگ مشارکتی نوعی از فرهنگ سازمانی که کارکنان را به در گیری،ایجاد حس مالکیت و مسئولیت تشویق می کند و سه شاخص توانمند سازی،تیم مداری و توسعه توانایی را در بر می گیرد.روش تحقیق در این پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه کارکنان دانشگاه اصفهان در سال تحصیلی92-1391 بوده که تعداد آنها 501نفر می باشد. از این تعداد 218 نفر از کارکنان با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم جامعه آماری، به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری اطلاعات شامل پرسشنامه دینداری سراج زاده(1377) بر اساس مدل گلاک و استارک با27 سوال ونیز پرسشنامه فرهنگ مشارکتی مدل دنیسون (2006) با15 سوال در طیف 5 درجه ای لیکرت می باشد. ضریب پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ برای هرکدام از پرسشنامه ها به ترتیب 82/0 و 83/0 به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده های حاصله نیز از شاخص های آمار توصیفی( جدول توزیع فراوانی،میانگین، درصد،و...) و شاخص های آمار استنباطی(ضریب همبستگی پیرسون ، آزمون tتک نمونه ای ، آزمونtمستقل و تحلیل واریانس یک راهه(آنوا)) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان داد که بین دینداری با فرهنگ مشارکتی رابطه مثبت وجود دارد) 05/0(p<. بین بعد اعتقادی دینداری با فرهنگ مشارکتی کارکنان رابطه معنی داری(05/0 >p) وجود دارد. بین بعد پیامدی دینداری با فرهنگ مشارکتی کارکنان رابطه معنی داری وجود ندارد(05/0<p). بین بعد عاطفی دینداری با فرهنگ مشارکتی کارکنان رابطه معنی داری وجود ندارد(05/0<p). بین بعد مناسکی دینداری با فرهنگ مشارکتی کارکنان رابطه معنی داری در سطح (05/0 >p) وجود دارد. از بین دینداری کارکنان بر اساس ویژگی های دموگرافیک(سن،جنس،تححصیلات)فقط بین دینداری بر اساس سن و تحصیلات تفاوت وجود دارد.بین ادراکات کارکنان از فرهنگ مشارکتی بر اساس ویژگی های موگرافیک(سن،جنس، تحصیلات)تفاوت وجود دارد.