شاه اسماعیل اول به عنوان بنیانگذار سلسله ی صفوی یکی از مقتدرترین پادشاهان صفوی بوده است. در این تحقیق به روش کتابخانه ای نقش اقتدار سیاسی وی در دوره ی حکومتش مورد کنکاش قرار گرفته، در ساختار سیاسی عصر شاه اسماعیل اول، شاه در رأس هرم قدرت قرار گرفته که شکل خاصی از اقتدار سیاسی را به وجود آورده بود زیرا شاه اسماعیل با بهره گیری از مبانی، الگوها و آرمان های تشیع و تصوف سعی کرد مدلی نوین از سلطنت را ارائه کند. وی در مملکت ایران یک حکومت شیعی برپا کرد و با در اختیار گرفتن مرجعیت معنوی به صورت توأمان از اقتدار مذهبی و سیاسی برخوردار گردید و حکومتی شکل داد که تا حد زیادی مقتدر و مطلق بود. وی از نظر مریدانش تجلی زنده ی الوهیت و سایه ی خدا بر روی زمین قلمداد می شد و از این منظر شاه به عنوان نماینده ی امام مهدی(ع) از سایرین، به سرچشمه ی حقیقت مطلق نزدیک تر و نافرمانی از اراده ی ملوکانه ی وی، گناه محسوب می گردید. درنتیجه قدرت شاه مطلق و رابطه ی میان حکومت و مردم اقتدارگرایانه شد.که نتیجه ی اجتناب ناپذیر این امر پیامدهای هم-چون استبداد و خودکامگی، خشونت، حاکم شدن فرهنگ آمریت، تملق گویی و چاپلوسی... در جامعه بوده است.