پژوهش حاضر سعی در بررسی تاثیر روش گفتار درمانی شناختی و تقلیدی، بر رشد مهارت های زبانی کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسم دارد. این مهارت ها شامل زبان گفتاری، گو ش کردن، سازماندهی، صحبت کردن، معناشناسی، و نحو می باشد. در این پژوهش سی کودک شش تا هشت ساله مبتلا به اوتیسم به دو گروه جداگانه تقسیم شدند. در مرحله اول پژوهش، توانایی های زبانی هر دو گروه بررسی و اندازه گیری شد. پس از آن هر دو گروه تحت آموزش یک دوره شش ماهه گفتاردرمانی قرار گرفتند، که در طی آن یک گروه با روش تقلیدی، و گروه دوم با روش شناختی آموزش دید. پس از اتمام دوره آموزشی شش ماهه، در مرحله دوم پژوهش توانایی های زبانی دو گروه توسط پس آزمون اندازه گیری شد، و دو گروه در این مرحله تفاوت های چشمگیری را نشان دادند. در مجموع، نتایج نشان دادند که پس از دوره آموزشی شش ماهه، کودکان اوتیستیکی که با روش شناختی آموزش دیده بودند، در رشد مهارت های زبانی پیشرفت بیشتری نسبت به گروهی داشتند که با روش تقلیدی کار کرده بود.