مشخصه های صرفی- نحوی به دلیل نقشی که در بیان مفاهیم دستوری در زبان دارند از اهمیت ویژه ای برخوردارند. در این راستا پژوهش حاضر به بررسی و مقایسه مشخصه های صرفی- نحوی اسم و فعل در زبان عربی قرآن و نحوه بازنمایی آن در ترجمه فارسی اختصاص یافته است. هدف از این پژوهش معرفی و طبقه بندی مشخصه های صرفی- نحوی اسم و فعل در زبان عربی قرآن و نیز مقایسه آن با ترجمه فارسی است. بدین منظور دو ترجمه فارسی از قرآن کریم انتخاب شده و تمام اسم ها و فعل های موجود در جزء سی قرآن کریم استخراج شده است. در این پژوهش نشان داده شده که در زبان عربی قرآن مشخصه های صرفی- نحوی اسم اغلب با استفاده از نشانه های صرفی نشان داده می شود. اما در زبان فارسی به دلیل برخی تفاوت ها، در مواردی مانند ویژگی شمار از نشانه صرفی و یا روش واژگانی استفاده شده و یا مانند جنس دستوری در ترجمه نشان داده نشده است. مشخصه های صرفی- نحوی فعل در زبان عربی قرآن در برخی موارد مانند ویژگی گذشته، غیرگذشته و ویژگی نفی با استفاده از نشانه های صرفی نشان داده شده است. و در برخی موارد مانند وجه شرطی، با روش واژگانی نشان داده می شود و در مواردی نیز با استفاده از روش ترکیبی نشان داده شده است.