انسان موجودی است اجتماعی که همواره موضوع علم بوده و کوشیده است که رفتار خود را نسبت به دیگران درک کند، حاصل این چالشهای ذهنی، پیدایش علوم اجتماعی است که جنبه های گوناگون رفتار انسانی را مطالعه می کند. جامعه شناسی شاخه ای از علوم اجتماعی است که به مطالعه علمی رفتار اجتماعی انسان می پردازد، اما بشر امروز با پیشرفت علم دچار بحران معنوی شد و هرچه به ظاهر متمد ن تر گشت از اخلاقیات بیشتر فاصله گرفت تا آنجا که اندیشمندان جامعه شناس چاره ای ندیدند جز اینکه به منبعی فراتر و کامل تر برای تربیت انسان روی آورند. آنان بر آن شدند تا جایگاه مسائل دینی را در زندگی اجتماعی بشر تبیین کنند و اهمیت تعلیم و تربیت دینی را به جوامع بفهمانند. به این ترتیب جامعه شناسی دین شکل گرفت. در این راستا ادبیات به کمک انسان می آید و پند و اندرزهای تربیتی را که گاه به مزاج گروهی ناخوشایند است در لفافه ای از الفاظ شیرین به او می چشاند که کام وی را تا ابد گوارا می سازد. در این میان صائب تبریزی، که در تعلیم و تربیت، دستی توانا دارد به شایستگی توانسته فضائل اخلاقی را که مهمترین شاخه علوم تربیتی، خصوصاً تربیت دینی است به انسان تعلیم دهد و در مسیر تربیت او گام هایی مهم بردارد. هدف تربیتی صائب پرورش انسان کامل و به طبع آن پرورش جامعه ای سالم است.