اصلاحات ارضی سال 1341 یکی از رخدادهای اثرگذار در عرصه گوناگون اجتماع، اقتصاد و فرهنگ ایران به شمار می آید و بی برنامگی بیشتر در روند مدرن شدن جامعه ایران را رقم زده است. درون زا نبودن این حرکت و جنبه فرمایشی آن موجب نگاه انتقادآمیز طبقات گوناگون، به ویژه نخبگان ادیب واقع شده تا جایی که اصلاحات ارضی یکی از مهم ترین موضوعات در ادبیات داستانی واقعگرای دهه 50 ـ 1340 قرار گرفته است.این سخن با بررسی و تعمق در ادبیات داستانی این دوره روشن می-شود. پیشینه پژوهش های انجام شده نشان می دهد در این زمینه تحقیقات کافی انجام نگرفته است. در این پژوهش به بررسی و تحلیل اصلاحات ارضی در ادبیات داستانی دهه 50 ـ 1340پرداخته شده و به روش توصیفی ـ تحلیلی بر پایه رویکرد نقد اجتماعی پنج اثر داستانی منتخب این دهه از نویسندگان بنام معاصر چون غلامحسین ساعدی، جلال آل احمد، ابراهیم گلستان، محمود دولت-آبادی و تقی مدرسی بررسی و تحلیل شده است. تأثیر اصلاحات ارضی بر نویسندگان این دهه بیشتر در حوزه درونمایه،شخصیت پردازی و پیرنگ داستان بوده است که در واقع پیرنگ داستان در سایه روابط علی و معلولیبر محور رخداد اصلاحات ارضی شکل گرفته است. درونمایه این آثار و توجه نویسندگان به اصلاحات ارضی بیشتر از زاویه نگاه پیامدهای اقتصادی ـ فرهنگی آن، بی برنامه بودن مدرنیزاسیون، مهاجرت روستاییان به شهرها بوده استکه نویسندگان به شیوه ای رئال به این موضوع پرداخته اند و در سه اثر از آثار انتخابی(عزاداران بیل، اسرار گنج دره جنی، شریفجان شریفجان) این شیوه واقع گرابا نماد و تمثیل درآمیخته است.