هدف پژوهش حاضر بررسی استعاره زن در متون نوشتاری فارسی است. روش انجام این تحقیق ، تحلیل محتواست و جامعه آماری کتابهای رمان بامداد خمار، نوشته فتانه حاج سید جوادی(1374)، کتاب زنان مهتابی مرد آفتابی (1384)، پری خوانی عشق و سنگ (1390)، نوشته چیستا یثربی، بانوی جنگل، فهیمه رحیمی (1380)، من او، رضا امیر خوانی (1378)، برگردان روایت گونه شاهنامه فردوسی به نثر، محمد دبیر سیاقی (1380)، پریچهر، مرتضی مودب پور (1378) است. به منظور خنثی سازی جنسیت مولف، کتابها به صورت تصادفی ازسه نویسنده زن وسه نویسنده مرد انتخاب گردیده است. از نتایج این پژوهش به نظر می رسد که استعاره هایی که به توصیف مشخصات زنان می پردازد، انگاره ای بوده و تک تناظری می باشد. در مفهوم سازی استعاره های مربوط به زن، حوزه های مبدا را به ترتیب، هشت حوزه حیوانات(30%)، کالا(16%)، گیاهان(14%)، طبیعت(11%)، خوردنیها(10%)، اسامی اسطوره ای(10%)، اجرام آسمانی(5%) و جواهرات(4%) تشکیل می دهد.یافته ها نشان دادند که بیشترین استعاره ها مربوط به حوزه حیوانات (30%) وکمترین آنها مربوط به حوزه جواهرات (4%) است.