دلبستگی به محله مبین احساس ذهنی مثبت افراد نسبت به محله مسکونی است که از پیوند های عاطفی،شناختی و رفتاری با مکان مسکونی ناشی می شود و موجب تعهد ساکنان به محل سکونت و تمایلشان به حفظ رابطه با آن در طول زمان و در مراحل مختلف زندگی می باشد. تحقیق حاضر با بهره گیری از مدل سیستمیک کاسارداو جانویتز،دیدگاه جامعه با مسئولیت محدودمچ و مانور،نظریه میدان اجتماعی وفردگرایی شبکه ولمن به بررسی دلبستگی به محله می پردازد و نقش شبکه فردی و همچنین شیوه های ارتباطی نوین بردلبستگی را مورد بررسی قرار می دهد.در بررسی شبکه های فردی، پیوندهای محلی و فرامحلی مورد توجه قرار گرفته است. این تحقیق از نوع پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش را ساکنین بالای 15 سال ساکن شهر تهران تشکیل می دهند. حجم نمونه 391 نفر است که که به شیوه نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده اند. سه منطقه3، 11 و 18 ازمیان مناطق 22گانه شهر تهران و4محله از هرمنطقه به صورت تصادفی انتخاب شدند. بر اساس یافته ها، دلبستگی افراد به محله درسطح متوسط می باشد. روابط افرادبیشتر در سطح فرامحلی است. شبکه روابط محلی فرد بر دلبستگی به محله تأثیر دارد اما روابط فرامحلی موثر نمی باشد.بررسی نتایج پژوهش در زمینه نقش وسایل ارتباطی نوین نشان می دهد که تماس اینترنتی افراد با دلبستگی به محله رابطه معناداری وجود ندارد.در بین متغیرهای زمینه ای و محله ای، سن،درآمد ماهیانه خانواده و مدت اقامت فرد درمحله بادلبستگی به محله رابطه مثبت و معناداری داشته است. واژه های کلیدی: دلبستگی مکانی،دلبستگی به محله،پیوندهای محلی و فرامحلی،اینترنت.