در این پژوهش با توجه به کاربرد تیوسیاناتهای آلی در سنتز ترکیبات گوگرد دار، نخست روش جدیدی برای سنتز مشتقات 4،3،1- تیادی آزین با استفاده از واکنش هیدرازین و مشتقات 2- تیوسیانو استوفنون استخلافی در نظر گرفته شد، اما در بررسیهای اولیه بر روی این واکنشها، به طور غیر منتظره ای مشتقات 5،4،1- تیا دی آزپینها بدست آمد. در ابتدا مکانیسم انجام واکنشها به صورت مرحله ای مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور مدلی از مراحل محتمل انجام این واکنش پیشنهاد گردید. برای تایید بیشتر مکانیسم ارائه شده، واکنش مرحله ای برای تشکیل این ترکیبات در نظر گرفته شد که در آن ابتدا پیوند آزیدی از واکنش فناسیل برمید با هیدرازین و سپس مشتق دی تیو سیانو مربوطه ایجاد شد. در نهایت از واکنش این ترکیب با هیدرازین مشتق تیادی آزپین مربوطه بدست آمد. در ادامه برای گسترش این روش واکنش هیدرازین و تیوسیاناتهای آلی، این واکنش بر روی برخی ترکیبات آلی دارای گروه عاملی تیوسیانو نظیردی تیوسیانو آلکانها، 2- تیوسیانو کتونهای آلیفاتیک و ... مورد بررسی قرار گرفت که در برخی موارد منجر به تشکیل سولفیدهای آلی شد. در ادامه این روش برای سنتز خانواده جدیدی از تیوکراون اترها با توجه به طرح زیر مورد آزمایش قرار گرفت. در ادامه برای بررسی سینتیک تشکیل مشتقات 7،2- دی هیدرو-5،4،1- تیادی آزپین، اثر استخلاف روی حلقه بنزنی در این واکنش بررسی شد. برای این منظور واکنش متقاطع بین مشتقات 2- تیوسیانو استوفنون مورد بررسی قرار گرفت. در این واکنشها امکان تشکیل محصولات متقارن و نامتقارن تیا دی آزپین وجود دارد که نسبت این ترکیبات وابسته به مرحله تعیین کننده سرعت و اثر الکترونی استخلاف در آن مرحله است. این واکنشها بین پنج مشتق 2- تیوسیانو استوفنون دارای گروههای مختلف الکترونی و هیدرازین در ترکیبات دوتایی با نسبت برابر انجام شد و نسبت این ترکیبات به کمک تکنیک gc-mass تعیین گردید. با بررسی این نتایج بر خلاف انتظار مشخص گردید که گروههای الکترون دهنده رزونانسی سبب افزایش سرعت و نسبت محصولات تیادی آزپین مربوطه می گردند و با توجه به این نتایج پیشنهاد شد که در این واکنشها مرحله خروج ترک کننده سولفیدی در مرحله سوم واکنش، مرحله تعیین کننده سرعت واکنش باشد.