استفاده از زبان اول در کلاس های آموزش زبان خارجی سال ها مورد بحث بوده است. در اواخر قرن نوزدهم با افول متد گرامر-ترجمه(gtm) و ظهور روش تدریس مستقیمdm) ) زبان اول دانش آموزان از کلاس های آموزش زبان خارجی بیرون رانده شد. اکثر متد های آموزش و یادگیری زبان هر گونه استفاده از زبان اول را رد کرده اند. اما اخیرا بسیاری از محققان در این زمینه این اصل پذیرفته شده را مورد انتقاد قرار داده اند و اذعان داشته اند استفاده محدود و روشمند از زبان اول برای اهداف از پیش تعیین شده برای دانش آموزان نتایج مثبتی به همراه دارد. هدف از پژوهش حاضر بررسی موقعیت کنونی زبان اول در کلاس های آموزش زبان خارجی است. این پژوهش سعی دارد میزان استفاده از زبان اول و دلایل کاربرد آن را مورد بررسی قرار دهد. همچنین این پژوهش در نظر دارد تاثیر تجربه ی مدرسان بر میزان استفاده ی آنان از زبان اول را نیز مورد مطالعه قرار دهد. بدین منظور نه نفر از مدرسین تمام وقت و پاره وقت گروه زبان و ادبیات انگلیسی دانشگاه الزهرا (س) در این پژوهش شرکت کردند. در پژوهش حاضر روش تحقیق ترکیبی استفاده شده است. برای ایجاد مثلث سازی داده ها از سه منبع مشاهده مصاحبه و جلسات یاد آوری جمع آوری شدند. نتایج نشان داد اکثر مدرسان فارغ از اینکه چه عقیده ای نسبت به کاربرد زبان اول دارند به لایل متفاوت به میزان زیاد از زبان فارسی استفاده می کنند. همچنین این مطالعه نشان می دهد مدرسان کم تجربه نسبت به مدرسان با تجربه زبان اول را بیشتر مورد استفاده قرار می دهند.