هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی درمان به شیوه ی راه حل-محور بر تاب آوری و دلزدگی زناشویی زوج های متقاضی طلاق به دادگاه خانواده شهر اندیمشک بود. جامعه آماری شامل کلیه ی زوج های متقاضی طلاق به دادگاه این شهر در خرداد ماه و تیر ماه سال92 بود. نمونه تحقیق شامل 20 زوج بود که به روش تصادفی انتخاب گردید. ابزار های مورد استفاده در این پژوهش شامل 1) پرسشنامه دلزدگی زناشویی پاینز(cbs) و 2) مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون(rs) بود. طرح تحقیق شامل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. همه آزمودنی ها به دو پرسشنامه پاسخ دادند، و سپس گروه آزمایش مداخله درمانی(درمان راه حل محور)را دریافت کردند. بعد از این مرحله هر دو گروه دو باره به پرسشنامه ها پاسخ دادند. پس از گذشت یک ماه آزمون پیگیری برای گروه آزمایش اجرا گردید. داده های حاصل از این پژوهش به روش تحلیل کواریانس چند متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که درمان راه حل-محور موجب کاهش دلزدگی زناشویی و بهبود تاب آوری گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. پیگیری با فاصله یک ماهه ماندگاری اثر درمان راه-حل-محور بر دلزدگی زناشویی و تاب آوری نشان داد.