طراحی شهری به عنوان فعالیتی نو ظهور در جهانی که کیفیت ها اسیر کمیت ها شده بودند، سر برآورد. تا جامعه را از طریق ارتقاء کیفیت های از دست رفته، به کمال خود نزدیک سازد. تحقق این امر در گرو شناخت اهداف و روش های دستیابی به آن بود. لذا برنامه های آموزشی متعددی برای تحقق اهداف مورد انتظار این رشته، در سراسر دنیا پیشنهاد شدند. طراحی شهری در ایران هم در جامعه علمی و هم حرفه ای به عنوان دو بازوی لازم برای تحصیل به اهداف آن؛ قدر ومنزلتی ویژه یافته است. با این حال میزان هماهنگی میان تئوری و عمل طراحی شهری در ایران، مورد سوال این تحقیق بود. به این منظور با بررسی اسناد نظری و شناخت اهداف مفروض برای این رشته از نظر صاحبان اندیشه در این رشته، به ارزیابی میزان هماهنگی اولویت این اهداف در جامعه حرفه ای و پروژه های طراحی شهری ایران، و موضوعات مطروحه در کارگاه های طراحی شهری به عنوان مهمترین شیوه آماده سازی دانشجویان برای عمل طراحی شهری در دانشگاه ها، پرداخته شد. نتایج تحقیق نشان از هماهنگی در بعضی موارد و ناهمخوانی در بعضی دیگر بود. به گونه ای که در هر دو جامعه حرفه ای و علمی نیاز به اصلاح رویکردها و شیوه های موجود، اجتناب ناپذیر است. نتایج نشان میدهد جامعه حرفه ای در موارد بسیاری درک درستی از ماهیت طراحی شهری ندارد و نظام آموزشی نیز مسیر درستی را برای رفع این نقصان بر نداشته است. میتوان گفت نظام آموزشی در ایران نتوانسته است خلأ های نظری این رشته را پوشش دهد و از ابهام در مفاهیم آن متناسب با ویژگی های بومی گام موثری بردارد. این تحقیق با مشخص کردن جایگاه فعلی جامعه علمی و حرفه ای، راه را برای کاهش ناهماهنگی های موجود، وارتقاء طراحی شهری در ایران روشن تر مینماید.