بی شک برای زندگی دراین دنیا هر انسانی نیازمند شناخت اجتماعی و مهارت اجتماعی می باشد چه بسا این موضوع درمورد کودکان دارای ناشنوایی بیشتر مورد نیاز است هدف از این پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش نظریه ذهن در بهبود مهارت اجتماعی و نظریه ذهن کودکان ناشنوا بود. دراین بررسی از روش شبه آزمایشی استفاده شده است که درآن دوگروه 8 نفره به گروههای آزمایشی و کنترل تخصیص داده شده اند و جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان ابتدایی پسر ناشنوا که درسال92-91 در مقطع پنجم و ششم ابتدایی مشغول به تحصیل در مدارس استثنایی می باشد بود در این بررسی ما نمونه خود را بصورت نمونه تصادفی انتخاب کردیم که بعداز انتخاب، نمونه ها به تعداد16 نفر در گروهای آزمایشی و کنترل بصورت تصادفی گمارش شدند همچنین ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل آزمون نظریه ذهن استیممن و ومقیاس درجه بندی شده مهارت های اجتماعی گرشام والیوت می باشد. تحلیل کوواریانس و آزمونt وابسته بعداز تحلیل نهایی نشان داد که آموزش نظریه ذهن در بهبود نظریه ذهن کودکان ناشنوا به طور معنی داری (p<0/001) موثر می باشد ولی آموزش نظریه ذهن درنمرات مهارت های اجتماعی کودکان ناشنوا معنی دار نبود. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که کودکان ناشنوا در حوزه نظریه ذهن باید مورد توجه قرار بگیرند ودست اندرکاران آموزش ناشنوایان مناسب است که در مورد این حیطه وآموزش آن به کودکان ناشنوا از همان بدو ورود به مدرسه توجهات لازم را مبذول فرمایند همچنین مهارت اجتماعی این کودکان درگیر با عوامل زیادی است که دراین تحقیق نیز مشخص شد که آموزش نظریه ذهن به تنهایی در بهبود این حیطه نمی تواند موثر باشد اگرچه این کودکان در این حیطه نیز کمبود های دارند