تفاوت مشخصات دینامیکی دو ساختمان مجاور (مانند جرم، سختی و ارتفاع)، به هنگام وقوع زلزله های شدید منجر به ارتعاش غیر هم فاز سازه ها و برخورد آن ها به یکدیگر می گردد؛ به دلیل بالا بودن جرم و اندازه حرکت سازه های مرتعش، ممکن است در اثر برخورد، نیرویی چندین برابر بارگذاری آیین نامه ای به سازه اعمال شود و موجب تخریب موضعی یا کلی هر یک از سازه ها گردد. با توجه به عدم رعایت درز انقطاع لرزه ای در مورد ساختمان های موجود، مطالعه در مورد روش های جلوگیری از برخورد سازه های مجاور، ضروری به نظر می رسد؛ در این تحقیق به مطالعه تاثیر اتصال سازه های مجاور به وسیله میراگر (به عنوان یکی از روش های جلوگیری از پدیده برخورد و کاهش شدت ضربه)، پرداخته شده است. در این پایان نامه پس از اعمال شتاب نگاشت های هم پایه به سازه های مجاور، پاسخ های دینامیکی و تاثیر نصب میراگر ویسکوالاستیک بین دو سازه بر این پاسخ ها، مورد ارزیابی قرار گرفته است؛ با استفاده از مدل ماکسول کلاسیک (متشکل از یک المان سختی و یک المان میرایی ویسکوز)، رفتار میراگر ویسکوالاستیک شبیه سازی و با بهره گیری از تحلیل دینامیکی غیرخطی تاریخچه زمانی، رفتار غیرخطی سازه ها ارزیابی شده است. با توجه به میانگین بیشینه جابجایی نسبی سازه ها تحت اثر شتاب نگاشت های مختلف، فاصله ایمن بین دو ساختمان محاسبه و کفایت درز انقطاع لرزه ای آیین نامه 2800 بررسی شده است. پس از بررسی این موضوع، با نصب میراگرهای ویسکوالاستیک بین دو سازه، حداقل فاصله ای که برای جلوگیری از برخورد بین دو سازه لازم است ارزیابی شده است؛ با مقایسه مقادیر درز انقطاع لرزه ای آیین نامه 2800 و درز انقطاع حاصل از تحلیل زوج سازه ها در دو حالت بدون اتصال و با اتصال توسط میراگر، ضریبی به منظور کاهش درز انقطاع لرزه ای آیین نامه در مورد سازه های متصل شده به یکدیگر (به وسیله میراگر ویسکوالاستیک) ارائه شده است. هم چنین، وضعیت مفاصل پلاستیک تشکیل شده در اعضای سازه ای (تیرها، ستون ها و اعضای مهاربندی)، در دو حالت قبل و بعد از اتصال، مقایسه شده است که نتایج حاکی از کاهش تعداد و اندازه مفاصل پلاستیک در اعضای سازه های متصل شده به یکدیگر می باشد.