تعداد 128 قطعه جوجه گوشتی نر سویه راس 308 در یک طرح کاملا تصادفی و با 4 تیمار، 4 تکرار و 8 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. جوجه ها تا سن 6 روزگی با جیره استاندارد حاوی 22 درصد پروتئین تغذیه شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: جیره پایه ( بدون افزودنی) ، جیره پایه + 1/0% از ترکیب اسیدهای آلی، جیره پایه + 2/0% از ترکیب اسیدهای آلی، جیره پایه + 3/0% از ترکیب اسیدهای آلی، از سن 7 تا 21 روزگی مورد استفاده قرار گرفت. صفاتی نظیر وزن نسبی اجزای دستگاه گوارش (دئودنوم، ژژنوم، ایلئوم، سکوم و رکتوم) و طول نسبی (دئودنوم، ژژنوم، ایلئوم، سکوم)، اسیدیته قسمت های مختلف دستگاه گوارش (چینه دان، پیش معده، سنگدان، دئودنوم، ژژنوم، ایلئوم و رکتوم)، مورفولوژی روده باریک (اندازه گیری طول ویلی، عرض ویلی، عمق کریپت، نسبت طول ویلی به عمق کریپت، ضخامت اپیتلیوم و تعداد سلول های گابلت در قسمت های دئودنوم، ایلئوم و ژژنوم)، صفات مربوط به استخوان درشت نی (درصد خاکستر استخوان درشت نی، ضریب شکنندگی، غلظت مواد معدنی کلسیم، فسفر و منیزیم)، غلظت برخی متابولیت های سرم (پروتئین کل، آلبومین، گلوبولین، اوره، کلسترول و تری گلیسرید)، غلظت مواد معدنی پلاسما (کلسیم، فسفر، آهن و منیزیم) در طول دوره آزمایش اندازه گیری و مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج نشان داد که جیره های حاوی مکمل اسید آلی ارگاسید اثر معنی داری بر وزن نسبی و طول نسبی اجزای دستگاه گوارش نداشت، اما موجب بهبود عددی آنها شد. مکمل اسید آلی ارگاسید باعث کاهش معنی دار ph پیش معده و دئودنوم (05/0?p) شد، اما بر اسیدیته قسمت های دیگر دستگاه گوارش اثر معنی داری نداشت. اثر استفاده از سطوح مختلف مکمل اسید آلی ارگاسید در جیره ها بر روی مواد معدنی پلاسما و متابولیت های سرم معنی دار نبود. مکمل ارگاسید باعث افزایش معنی دار (05/0?p) طول ویلی، لایه ماهیچه ای، لایه مخاطی، تعداد سلول های گابلت و نسبت طول ویلی به عمق کریپت در دئودنوم گردید اما بر عرض ویلی دئودنوم اثر معنی داری نداشت. در ژژنوم هر چند بر عرض ویلی و تعداد سلول های گابلت اثر معنی داری نداشت، اما بروی طول ویلی، لایه ماهیچه ای، لایه مخاطی و نسبت عمق به طول ویلی معنی دار (05/0?p) بود. اثر مکمل اسید آلی ارگاسید بر درصد خاکستر، ضریب شکنندگی استخوان درشت نی، درصد کلسیم، فسفر و منیزیم معنی دار نبود.